Η Διεθνής Ημέρα Φιλίας καθιερώθηκε το 2011 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 30 Ιουλίου.
Οι φιλικές σχέσεις για τα παιδιά με νοητική αναπηρία είναι πιθανότατα εξίσου σημαντικές, όπως και για τα παιδιά της τυπικής ανάπτυξης. Αρχικά παρουσιάζονται έρευνες οι οποίες εξετάζουν τις προτιμήσεις και τις φιλίες με συνομηλίκους σε παιδιά με νοητική αναπηρία. Οι έρευνες καταδεικνύουν ότι τα τελευταία αναπτύσσουν σαφώς μια φιλία, αλλά η πλειονότητα των παιδιών αυτών εμπλέκεται σε μια πιο μονομερή (μονόπλευρη) έκφανση της φιλίας με ποιοτικά διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά. Από την άλλη, σχολιάζεται και το γεγονός ότι οι γονείς παιδιών με νοητική αναπηρία συχνά θέλουν εμπειρίες σε ένα λιγότερο περιοριστικό περιβάλλον, μαζί με παιδιά τυπικής ανάπτυξης, ώστε να μάθουν τα παιδιά τους από «καλά πρότυπα» και να αναπτύξουν φιλίες. Παρ' όλα αυτά, έρευνες για την επίδραση της ένταξης στην κοινωνική ανάπτυξη αυτών των παιδιών ανέδειξαν αντικρουόμενα αποτελέσματα. Αυτό διότι η είσοδος και η φυσική παρουσία των παιδιών με νοητική αναπηρία στο σχολείο δεν συνεπάγεται αυτόματα την κοινωνική τους ένταξη. Επιπρόσθετα, παρουσιάζονται διάφορες πτυχές της φιλίας, όπως η εγγύτητα και η ομοφιλία, ο ρόλος του διαμεσολαβητή της παρέμβασης, καθώς και ο βαθμός γενίκευσης των κοινωνικών δεξιοτήτων και η μετεξέλιξή τους σε φιλικές σχέσεις στην κοινότητα.
Δεδομένων των κοινωνικών δυσκολιών των παιδιών με νοητική αναπηρία και σύνδρομο Down, η δημιουργία εξατομικευμένων προγραμμάτων παρέμβασης στον τομέα της κοινωνικής νόησης με τη χρήση των νέων τεχνολογιών θα ήταν προφανώς βοηθητική. Συνεπώς, έχουν καταγραφεί θετικές επιδόσεις στα έργα εικονικής πραγματικότητας και προσομοίωσης που αφορούν την κοινωνική αλληλεπίδραση, την αναγνώριση συναισθημάτων και την κοινωνική κατανόηση για τα άτομα με νοητική αναπηρία. Αν και στον χώρο της ειδικής αγωγής στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα ελλείψεις όσον αφορά την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, την τελευταία δεκαετία καταγράφονται σποραδικές προσπάθειες για την κατασκευή ειδικών λογισμικών ανίχνευσης κοινωνικών δεξιοτήτων και διαπροσωπικής αλληλεπίδρασης. Τα προγράμματα αυτά και κυρίως αυτά που στοχεύουν στην αυτορρύθμιση ή στον αυτοέλεγχο της συμπεριφοράς, στον αυτοπροσδιορισμό, στην ενίσχυση της ικανοποίησης και των κινήτρων μάθησης είναι ιδιαίτερα σημαντικά για έφηβους και νέους με σύνδρομο Down, ώστε να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ανεξαρτητοποίηση κατά την ενήλικη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου