Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού εορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου για να τιμήσει τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου 1959.
Τα παιδιά με αναπηρία πολύ συχνά υφίστανται διακρίσεις και περιθωριοποιούνται. Το ελλιπές νομοθετικό πλαίσιο σε συνδυασμό με τις περιορισμένες πολιτικές πρωτοβουλίες έχουν ως αποτέλεσμα να στερούνται βασικά δικαιώματά στην εκπαίδευση, την προστασία, την υγειονομική περίθαλψη και την κοινωνική ένταξη. Τα παιδιά με αναπηρίες έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι θύματα βίας. Σε πολλές περιπτώσεις, οικογένειες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στη φροντίδα τους, τα εναποθέτουν σε ιδρύματα. Τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών με αναπηρία επίσης αντιμετωπίζουν πολλαπλές προκλήσεις.
Πως μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την αναπηρία;
Πολλοί ενήλικες προτιμούν να πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν την έννοια της αναπηρίας. Αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι και οι ίδιοι έχουν προκαταλήψεις τις οποίες είτε αγνοούν, είτε δεν θέλουν να παραδεχτούν. Αγνοούν, επίσης συχνά, τη φυσική περιέργεια των παιδιών αποφεύγοντας να τους δώσουν τις πληροφορίες που χρειάζονται. Ακόμα, πολλοί πιστεύουν ότι η καταπολέμηση των προκαταλήψεων μπορεί να γίνει υποστηρίζοντας την άποψη «όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι». Με αυτή τη στάση όμως υποτιμάται η πραγματικότητα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος. Έτσι, δεν διδάσκουμε στα παιδιά ότι η αναπηρία και η διαφορετικότητα είναι ένα ισότιμο κομμάτι της κοινωνίας.
Η ποικιλία είναι ένα χαρακτηριστικό του κόσμου. Μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί, με απλά παραδείγματα, να καταλάβει ότι οι διαφορές είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Διαφέρουμε ως προς τη γλώσσα, το χρώμα του δέρματος, αυτά που μπορούμε να κάνουμε και αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε. Οι διαφορές δεν μας κάνουν ούτε καλύτερους ούτε χειρότερους. Μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί να σκεφτεί πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ούτως ώστε να αντιληφθεί ότι και το ίδιο έχει κάποιες αδυναμίες. Επίσης μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να καταλάβει ότι δεν είναι τελείως διαφορετικό από ένα άτομο με αναπηρία ζητώντας του να εντοπίσει κοινά στοιχεία που υπάρχουν μεταξύ τους π.χ. στις καθημερινές δραστηριότητες, στα παιχνίδια.
Δώστε έμφαση στα συναισθήματα. Τα συναισθήματα μπορούν να επηρεάσουν τη σκέψη, τη συμπεριφορά και τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ένα παιδί μπορεί να νιώσει πολλά συναισθήματα για ένα άτομο με αναπηρία. Ο γονιός θα πρέπει να βοηθήσει το παιδί να αναγνωρίσει και να εκφράσει τα συναισθήματα. Είναι σημαντικό να εξηγήσουμε στο παιδί ότι είναι φυσιολογικό να νιώθει για ένα άτομο με αναπηρία ανάμεικτα συναισθήματα όπως αμηχανία, συμπάθεια, θυμό κ.α.
Γίνετε το πρότυπο. Οι στάσεις που υιοθετούν τα μέλη της οικογένειας, οι φίλοι και το σχολικό περιβάλλον παίζουν ρόλο στη μετάδοση στερεοτύπων στα παιδιά. Παρόλο που κάποιος γονιός μπορεί να καταδικάζει τις μεροληπτικές συμπεριφορές απέναντι στα άτομα με αναπηρία, μια δική του στάση αμηχανίας ή φόβου μπροστά σε άτομο με αναπηρία θα μεταδώσει την ίδια στάση στο παιδί του. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να αναγνωρίσουμε τις δικές μας προκαταλήψεις και να υιοθετήσουμε μια στάση σεβασμού, μια στάση πρότυπο για τη συμπεριφορά των παιδιών.
Αποφύγετε εκφράσεις όπως «με ειδικές ανάγκες», «με ειδικές ικανότητες» και άλλα.
Μην κάνετε συναισθηματικά φορτισμένες ή πομπώδεις δηλώσεις όπως «βασανίζεται από», «υποφέρει από».
Δεν χρειάζεται να αποφεύγετε να αναφέρεστε στην αναπηρία του ατόμου.
Δώστε έμφαση στις ικανότητες των ατόμων και όχι στις αναπηρίες τους.
Ακολουθούν μερικές προτάσεις βιβλίων για συζήτηση με τα παιδιά σχετικά με την αναπηρία:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου