Η αμερικανικής εμπνεύσεως Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα ήταν η αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ – Ντοντ, που θέλησε να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα της Μητέρας, προκειμένου να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας.
Το 2018 διενεργήθει έρευνα από το πανεπιστήμιο της Κύπρου με θέμα "Πατρότητα και αναπηρία : το κοινωνικό φύλο ως εργαλείο χαρτογράφησης και ερμηνείας του πατρικού ρόλου σε οικογένειες με ανάπηρο παιδί".
Στόχος της ήταν να διερευνήσει: (α) πώς οι άνδρες νοηματοδοτούν την πατρότητα και ποιο πατρικό μοντέλο ενστερνίζονται σε οικογένειες με ανάπηρο παιδί (β) τι σημαίνει να είσαι πατέρας ανάπηρου παιδιού στην κυπριακή κοινωνία και (γ) ποιες στάσεις υιοθετούν οι πατέρες απέναντι στην αναπηρία και την ένταξη.
Στην πρώτη φάση της έρευνας συμμετείχαν 15 πατέρες οι οποίοι ήταν έγγαμοι και διέμεναν μαζί με το ανάπηρο παιδί.
Βρέθηκε πως η ανδρική και πατρική ταυτότητα δομούνται γύρω από την ιδιότητα του εργάτη. Η απόκτηση παιδιών ωθεί ορισμένους πατέρες να βρουν εργασία που εξασφαλίζει περισσότερα χρήματα και τους επιτρέπει να αναπτύξουν αποτελεσματικότερα το ρόλο του τροφού-παροχέα. Επιπλέον, η τεκνοποίηση φαίνεται να ενισχύει σημαντικά την ανδρική ταυτότητα. Από την άλλη, η αρρενωπότητα των ανδρών που είτε δυσκολεύονται να αποκτήσουν παιδί είτε καθίστανται γεννήτορες ανάπηρου παιδιού φαίνεται να τίθεται υπό αμφισβήτηση. Οι περισσότεροι πατέρες συμμετέχουν στη ζωή του ανάπηρου παιδιού μέσα από δραστηριότητες ψυχαγωγίας, ενώ παρουσιάζουν μειωμένη ενασχόληση σε θέματα εκπαίδευσης και φροντίδας. Ως προς το είδος πατρότητας που αναπτύσσουν, αρκετοί συμμετέχοντες ενστερνίζονται την εικόνα του πατέρα βοηθού, πολύ λιγότεροι του απόμακρου πατέρα ή του πατέρα που επιτελεί και μητρικά καθήκοντα (φροντίδα παιδιών, καθαριότητα σπιτιού), ενώ η πλειονότητά τους φαίνεται να επιτελεί το ρόλο του συμμετοχικού πατέρα.
Σε σχέση με το δεύτερο ερευνητικό ερώτημα, έχει φανεί πως η πατρότητα είναι μία περίοδος αντικρουόμενων συναισθημάτων. Κανένας άνδρας δεν είναι εκ των προτέρων προετοιμασμένος να καταστεί γεννήτορας ανάπηρου παιδιού. Η αναπηρία ταυτίζεται με τον απρόσκλητο επισκέπτη από τον οποίο αρχικά νομίζουν πως μπορούν να ξεφύγουν. Όχι όμως μετά τα ταξίδια του εξωτερικού, όπου αντιλαμβάνονται πως η αναπηρία έχει μόνιμη υπόσταση. Επιδίδονται πλέον σε ένα αγώνα πρώιμης παρέμβασης και στήριξης του ανάπηρου παιδιού τους. Απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι οι πατέρες να καλλιεργήσουν στάσεις αποδοχής, ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος όταν αυτές απουσιάζουν να αναπτύξουν τάσεις πατρικής φυγής. Αποδεχόμενοι την αναπηρία, οι πατέρες αυξάνουν σημαντικά την ικανοποίησή τους για τον πατρικό ρόλο που επιτελούν. Επιπρόσθετα, αναγνωρίζουν πως η αναπηρία έχει και θετικές διαστάσεις. Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι οι αρνητικές στάσεις της κοινωνίας (αναπηροφοβία), ιδιαίτερα σήμερα που η αποποινικοποίηση των εκτρώσεων αναβίωσε την αντίληψη πως είναι προτιμότερος ο θάνατος παρά η ζωή με αναπηρία. Παρόλα αυτά, η ισχυρή ρητορική που έχει αναπτύξει η Ορθόδοξη Εκκλησία γύρω από το ζήτημα των αμβλώσεων αλλά και το προσωπικό βίωμα, ωθεί τους περισσότερους πατέρες να καταδικάσουν την έκτρωση, αναδεικνύοντας πως η ζωή των ανάπηρων ατόμων είναι εξίσου πολύτιμη με κάθε ανθρώπινη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου