Διεθνής Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας

Στις 28 Ιουνίου 1969 ξέσπασαν επεισόδια μεταξύ της αστυνομίας και ομοφυλοφίλων στο μπαρ Στόουνγουολ Ιν της Νέας Υόρκης. Τα γεγονότα του Στόουνγουολ και η αντίδραση των θαμώνων θεωρήθηκε ορόσημο στην ιστορία του ομοφυλοφιλικού κινήματος κι έτσι η 28η Ιουνίου καθιερώθηκε έκτοτε ως Παγκόσμια Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας.

    Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν μια μειονοτική ομάδα, δηλαδή ανήκουν σε μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία διαφέρουν από άλλες ομάδες ατόμων. Άλλες μειονοτικές ομάδες μπορεί να οφείλονται στο χρώμα του δέρματος, στο φύλο του ατόμου ή ακόμα και στην σεξουαλικότητά του. Τα ομοφυλόφιλα άτομα ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Όπως συμβαίνει με τα άτομα με αναπηρία, παρατηρείται ένα ιατρικό και ένα κοινωνικό μοντέλο και στα ομοφυλόφιλα άτομα.Με αυτό τον διαχωρισμό στην ουσία εννοείται πως ένα άτομο είναι ομοφυλόφιλο αν έλκεται από το ίδιο φύλο (ιατρικό μοντέλο) είτε αν η κοινωνία το θεωρεί ως πρόβλημα και ως αιτία για κοινωνικό διαχωρισμό (κοινωνικό μοντέλο).

    Οι δύο αυτές ομάδες έχουν αρκετά κοινά στοιχεία αλλά και αρκετές διαφορές. Εκτός από τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι πιθανόν να δεχτούν και ρατσιστικές επιθέσεις. Ωστόσο, τα άτομα με αναπηρία έχουν κατακτήσει περισσότερα δικαιώματα σε σχέση με τα ομοφυλόφιλα άτομα, ενώ είναι αρκετά πιο σπάνιο να δεχτεί κανείς σωματική ή λεκτική επίθεση εξαιτίας της αναπηρίας του. Παράλληλα, η πιθανότητα αυτοκτονίας είναι μεγαλύτερη στα ομοφυλόφιλα άτομα, κυρίως εξαιτίας των δύσκολων καταστάσεων που βιώνουν καθημερινά, όπως λεκτική και σωματική βία ή περιθωριοποίηση από διάφορες ομάδες, όπως για παράδειγμα το σχολείο, την εργασία ή την οικογένεια. Παρ’όλα αυτά, τόσο τα άτομα με αναπηρία όσο και τα ομοφυλόφιλα άτομα δεν βιώνουν ισότιμες καταστάσεις με άτομα που δεν ανήκουν σε κάποια μειονοτική ομάδα και καθίσταται αναγκαίο να υπάρχουν σύλλογοι και ομάδες για την υποστήριξη των κοινωνικών μειονοτήτων.

    «Είμαι ομοφυλόφιλος, ανάπηρος και από τις κοιλάδες – φυσικά έχω αντιμετωπίσει εμπόδια», δήλωσε ο Paul Davies στο BBC. Ο Paul, από το Treherbert, γεννήθηκε χωρίς αριστερό χέρι και είπε ότι πάντα ήθελε να γίνει ερμηνευτής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, παράλληλα με την εκστρατεία για τα δικαιώματα αναπηρίας και LGBTQ+. «Είμαι ομοφυλόφιλος από τις κοιλάδες της Ουαλίας, από μια κοινότητα ορυχείων και γεννήθηκα τη δεκαετία του '80 ανάμεσα σε μια ομάδα ανθρώπων που πάλευαν για το δικαίωμά τους στην εργασία, αλλά ήμουν επίσης ένας νεαρός με αναπηρία». Δήλωσε ότι ενώ είχε μια υποστηρικτική οικογένεια και σχολείο, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν λιγότερο ικανός από ό, τι ήταν, κάτι που έπληξε την εμπιστοσύνη του. «Το να μεγαλώσω ήταν δύσκολο μερικές φορές και έχω αντιμετωπίσει το μερίδιό μου σε διακρίσεις και στερεότυπα». «Μια στιγμή που με έχει κολλήσει ήταν ένας δάσκαλος που μου είπε ότι η αναπηρία μου θα με εμπόδιζε να πετύχω τις φιλοδοξίες της ζωής και της καριέρας μου. Για μένα, είμαι ένα άτομο με μεγάλη αυτοπεποίθηση τώρα, αλλά δεν ήμουν πάντα έτσι και η εξειδικευμένη υποστήριξη θα με είχε βοηθήσει πραγματικά όταν ξεκινούσα». Θέλει να ενδυναμώσει τους νέους που είναι επίσης LGBTQ+ και ανάπηροι, αλλά είπε ότι άλλα άτομα έπρεπε να καταβάλουν προσπάθειες για να στηρίξουν τότε και να γίνουν επενδύσεις για να γίνει η εκπαίδευση και το περιβάλλον εργασίας πιο περιεκτικό. «Για ένα άτομο με αναπηρία LGBTQ+ το συνεχές άγχος, τα άγχη και η πίεση που συνδέονται με τη συνεχή απόδειξη της ικανότητάς του και το σπάσιμο του στίγματος ενισχύονται και αυτό μπορεί να γίνει κουραστικό αν σκεφτεί κανείς την αναπηρία του και το γεγονός ότι πρέπει συνεχώς να προσαρμόζεται στον κόσμο γύρω του κάθε μέρα. Η επένδυση σε περισσότερη εκπαίδευση LGBTQ+ μπορεί να βοηθήσει στην άρση των στίγματος και των φραγμών που αντιμετωπίζουν τα άτομα και να βοηθήσει στη βελτίωση της κουλτούρας στο χώρο εργασίας ώστε να είναι πιο ανοιχτός και χωρίς αποκλεισμούς». Ανέφερε ακόμα «είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί το σεξ είναι ένα αγαπημένο θέμα στην LGBTQ+ κοινωνία, αλλά οι αναπηρίες συχνά μένουν έξω από αυτές τις συζητήσεις και θεωρούνται ασυμβίβαστες με θέματα που σχετίζονται με το σεξ. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να αισθάνονται πολύ άβολα και είναι επίσης σχεδόν πιο εύκολο να θεωρούν τα άτομα με αναπηρία ως άφυλα». Χρειάζεται περισσότερη υποστήριξη για να προχωρήσουμε στην εκπαίδευση και να κάνουμε συζητήσεις γύρω από διατομεακά άτομα LGBTQ+ αλλά και άτομα εντός της κοινότητας πρέπει να εκπαιδευτούν. Ενώ οι συμπεριφορές δεν θα άλλαζαν από τη μια μέρα στην άλλη, οι συζητήσεις θα βοηθούσαν να «να νιώσουμε και να συμπεριληφθούμε». «Οι άνθρωποι είναι ανάπηροι μόνο από τα εμπόδια που παρουσιάζει η κοινωνία και είναι πραγματικά σημαντικό να περάσει αυτό το μήνυμα».

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώεδώ.