Η Αγγελική είναι καθηγήτρια γενικής εκπαίδευσης με ειδικότητα στο μάθημα της πληροφορικής. Έπειτα από επικοινωνία που είχαμε, μου έστειλε να δημοσιεύσω ένα πολύ όμορφο και γεμάτο αγάπη κείμενο με την εμπειρία της από κάποιο ΕΕΕΕΚ. Σας παραθέτω αυτούσια τα λόγια της:
"Εγώ όταν μεγαλώσω θα
γίνω Πυροσβέστης…
Πριν τρία χρόνια
πέρασα την πόρτα του ΕΕΕΕΚ της επαρχιακής
πόλης στην οποία μένω για να συμπληρώνω
ωράριο. Μία φορά την εβδομάδα λοιπόν θα
πήγαινα στο χωριό, στο κτίριο του
Δημοτικού σχολείου του οποίου στεγάζεται
το ΕΕΕΕΚ για να διδάξω Πληροφορική στους
εκεί μαθητές.
Ιδιαίτερα παιδιά και
πολύ διαφορετικά. Όχι “προβληματικά”
όμως, και όχι “δύσκολα”. Τα αποδέχεσαι
και χορεύεις στους δικούς τους ρυθμούς
το χορό που δεν έχει βήματα, αλλά μόνο
αγάπη.
Με καλοδέχτηκαν,
παιδιά και συνάδελφοι, και βρέθηκα σε
ένα υπέροχο και χαρούμενο περιβάλλον
που με γέμιζε αισιοδοξία για όλες τις
επόμενες μέρες. Ενημερώθηκα από το
Διευθυντή για τις ιδιαιτερότητες των
παιδιών και ξεκίνησα το μάθημα με παιδιά
που μύριζαν την αγάπη και το ενδιαφέρον
και επέστρεφαν μόνο αγάπη.
Έχοντας διατελέσει
κάποια χρόνια εθελόντρια στην Πυροσβεστική
Υπηρεσία της περιοχής, και πιστεύοντας
ακράδαντα ότι όλοι πρέπει, και από πολύ
νωρίς μάλιστα, να μάθουν να προστατεύουν
τον εαυτό τους και το περιβάλλον γύρω
τους και να ενεργούν σωστά σε περίπτωση
ανάγκης, πρότεινα να πάμε τους μαθητές
μας εκδρομή στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.
Ο Σύλλογος των διδασκόντων συμφώνησε,
όπως άλλωστε και ο Διοικητής της
Πυροσβεστικής. Κάποιος αξιωματικός θα
αναλάμβανε να εξηγήσει στα παιδιά ποια
είναι η δουλειά των πυροσβεστών, θα τους
κάναμε επίδειξη ενός πυροσβεστικού
οχήματος και θα τους μαθαίναμε τον
τηλεφωνικό αριθμό κλήσης 199 και πότε
τον χρησιμοποιούμε.
Όσο πλησίαζαν οι
μέρες για την εκδρομή, τα παιδιά έδειχναν
όλο και πιο έντονη την ανυπομονησία
τους και τη χαρά τους. Εκείνη τη μέρα
δε, έλαμπαν τα πρόσωπά τους.
Φτάσαμε στο σταθμό
της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και οι
αξιωματικοί που είχαν βάρδια μας
υποδέχτηκαν με χαρά, αλλά και αρκετό
άγχος, αναμενόμενο για μένα. Δεν είχαν
υποδεχτεί πάλι στο χώρο τους τόσο
διαφορετικά παιδιά και προσπαθούσαν
να βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν
μαζί τους σωστά. Αυτό βέβαια τους το
δείξαμε εμείς. Κατά τη διάρκεια της
επίδειξης του πυροσβεστικού οχήματος
είχα την ιδέα να φορέσουμε στα παιδιά
ένα κράνος κι ένα αμπέχονο και να τους
βγάλουμε φωτογραφίες. Το είπα σε έναν
αξιωματικό και μου έφερε αμέσως τα δικά
του.
Έχετε δει την απόλυτη
ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα
παιδιών; Έχετε δει αυτό το φως που βγαίνει
από το μεγαλύτερο βάθος της ψυχής και
στολίζει τα πάντα γύρω του; Το είδα, και
χαράχτηκε μέσα μου και δε θα το ξεχάσω
ποτέ.
Μπήκαν στη σειρά τα
παιδιά και ένα ένα ντύθηκαν πυροσβέστες
και καμάρωναν για να φωτογραφηθούν. Ο
Γ. όμως καθόταν στην άκρη και έδειχνε
να φοβάται, να ντρέπεται… δεν πλησίαζε
εύκολα.
Τον πλησίασα, του
μίλησα και όταν οι υπόλοιποι μπήκαν
μέσα για το κέρασμα που τους είχαν
ετοιμάσει, ο Γ. ήρθε μαζί με εμένα και
τον αξιωματικό που μας έδωσε τον εξοπλισμό
του, φόρεσε το κράνος και το αμπέχονο,
πήρε και το λάστιχο από το όχημα και τα
απόλαυσε με την ησυχία του. Όταν ήρθε η
ώρα να πάμε κι εμείς μέσα, έβγαλε τον
εξοπλισμό και με μάτια που έλαμπαν από
χαρά ήρθε και μου είπε…
“Κυρία, εγώ όταν
μεγαλώσω θα γίνω Πυροσβέστης…”
Για το πώς ένιωσα εγώ,
ο αξιωματικός και όσοι υπήρχαν εκεί
γύρω δε θα σας πω. Βάλτε και λίγο τον
εαυτό σας στη θέση μας…
Το συναίσθημα εκείνο
όμως το κρατάω ως ανεκτίμητο θησαυρό
στην καρδιά μου…
Ο Γ. ήταν τότε 19 χρονών
και κάθε μέρα έκανε ταξίδι δύο ωρών
περίπου για να έρθει στο σχολείο. Έχει
βαθιά νοητική υστέρηση και ζει σε χωριό,
σε αγροτική οικογένεια. Όταν μεγαλώσει
θα γίνει πυροσβέστης, αλλά μέχρι τότε
θα είναι ο καλύτερος βοηθός πυροσβέστη
στην περιοχή του…"
Ευχαριστούμε Αγγελική για την υπέροχη ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας. Εγώ θα σταθώ σε δύο μόνο σημεία. Πρώτα από όλα, στην πρωτοβουλία που πήρε η Αγγελική ως νέα καθηγήτρια να πάνε εκδρομή οι μαθητές της στην τοπική πυροσβεστική της περιοχής τους. Πολλοί εκπαιδευτικοί χάνονται μέσα στον στερεοτυπικό τους ρόλο, επαναπαύονται στο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μεριμνά για πολλά πράγματα και ξεχνούν να λαμβάνουν πρωτοβουλίες. Είναι καλό να κρίνουμε και να κατακρίνουμε ένα υπουργείο που δεν φροντίζει για την ολόπλευρη εκπαίδευση και μόρφωση των μελλοντικών πολιτών του, αλλά είναι η ώρα να κρίνουμε και να κατακρίνουμε ο καθείς τον εαυτό του. Γιατί ο εκπαιδευτικός δεν προσφέρει μόνο ξερές γνώσεις, αλλά πολύ περισσότερο διαπλάθει χαρακτήρες. Το μάθημα που φρόντισε η Αγγελική να προσφέρει εκείνη την μέρα στους μαθητές της ήταν το πολυτιμότερο και δεν κόστισε καθόλου. Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω το γεγονός πως εν έτη 2013 ένας μαθητής χρειάζεται να κάνει ταξίδι για να αποκτήσει το πιο απλά πράγμα στον κόσμο: την μόρφωσή του. Εν μέσω, μάλιστα, οικονομικής κρίσης πιστεύω πως σύντομα πολλοί μαθητές θα εγκαταλείψουν αυτό τους το δικαίωμα. Τελικά, δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είμαστε ένα ευρωπαϊκό κράτος, όταν φροντίζουμε να κρατήσουμε τους μελλοντικούς μας πολίτες στην αμορφωσιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου