Το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν γονιό είναι να αποδεχτεί ότι το παιδί του είναι διαφορετικό από αυτό που πάντα ονειρευόταν. Από αυτό που πλασάρουν στην τηλεόραση, από αυτό που προσδοκεί με βάση τα στερεότυπα της κοινωνίας και τις εμπειρίες του. Ψηλό, όμορφο, έξυπνο, κοινωνικό, δημιουργικό, ταλαντούχο... Μπορεί το παιδί του να γεννηθεί με μια αναπηρία. Ή μπορεί να την αποχτήσει στην πορεία της ζωής του. Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν θα είναι το "τέλειο" παιδί που πάντα ήθελε.
Πριν καιρό είχα διαβάσει το παρακάτω υπέροχο κείμενο:
"Όταν πρόκειται να γεννήσεις ένα παιδί, είναι σα να οργανώνεις μια πολύ ωραία εκδρομή στην Ιταλία. Αγοράζεις τόμους από ταξιδιωτικούς οδηγούς και κάνεις τα τέλεια σχέδια σου... Θα δεις το Κολοσσαίο, το Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου, τις γόνδολες στην Βενετία. Μπορεί ακόμη να μάθεις και κάποιες φράσεις στα ιταλικά. Όλα είναι πολύ συναρπαστικά! Μετά από μήνες προσδοκίας η τελική μέρα φτάνει. Ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου και απογειώνεσαι με το αεροπλάνο. Μερικές ώρες αργότερα το αεροπλάνο προσγειώνεται και ακούγεται ηφωνή της αεροσυνοδού. "Καλώς ήρθατε στην Ολλανδία". "Ολλανδία; Μα, εγώ πετούσα για Ιταλία. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να βρισκόμουν στην Ιταλία! Τι να κάνω στην Ολλανδία;". Αναγκαστικά όμως θα πρέπει να μείνεις στην Ολλανδία. Το σημαντικό είναι ότι δε βρίσκεσαι σε μια απαίσια και βρώμικη τοποθεσία. Απλώς είναι μια διαφορετική χώρα. Έτσι κατεβαίνεις από το αεροπλάνο, αγοράζεις καινούρια βιβλία, ενημερώνεσαι και φτιάχνεις νέα πλάνα ταξιδιού για να γνωρίσεις την Ολλανδία. Συναντάς τελείως διαφορετικά πράγματα από εκείνα που φανταζόσουν ότι θα δεις στην Ιταλία. Διαφορετική γλώσσα, διαφορετικούς ανθρώπους, που δεν περίμενες να τους συναντήσεις ποτέ. Κρατάς την ανάσα σου, κοιτάζεις γύρω σου και αρχίζεις να παρατηρείς τις όμορφες τουλίπες και τα αξιοθέατα της Ολλανδίας Γυρίζοντας πίσω από το ταξίδι σου, για χρόνια πολλά έχεις κουραστεί να βλέπεις φίλους και γνωστούς να πηγαινοέρχονται στην Ιταλία κι όλοι τους να καυχιούνται τι ωραία που πέρασαν εκεί. Για το υπόλοιπο της ζωής σου, εσύ θα λες "Ναι! Εκεί ήταν το μέρος που θα ταξίδευα κι εγώ". Και να ξέρεις ότι ο πόνος αυτού του ονείρου δε θα φύγει ποτέ γιατί αυτή η έλλειψη είναι πάρα πολύ σημαντική. Αλλά εάν ξοδέψεις όλη σου τη ζωή στο γεγονός ότι δεν πήγες ποτέ στην Ιταλία, ποτέ δε θα απολαύσεις τις μοναδικές τουλίπες και τα σημαντικά αξιοθέατα της Ολλανδίας."
Φτάσατε λοιπόν στην Ολλανδία αλλά δεν μπορείτε με τίποτα να αποδεχτείτε ότι βρίσκεστε εκεί. Έχετε μπει σε έναν φαύλο κύκλο καθημερινών απογοητεύσεων και ανωφελών προσδοκιών. Η αποδοχή της νέας κατάστασης είναι το κλειδί της ευτυχίας στη νέα σας χώρα.
Αποδοχή δεν σημαίνει παθητικότητα. Αποδοχή σημαίνει ενεργητικότητα. Διεκδίκηση των δικαιωμάτων του παιδιού, καθημερινός αγώνας για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του, προβολή της διαφορετικότητάς του προς το κοινωνικό σύνολο (και όχι απόκρυψή της). Ξέρω ότι όταν είσαι έξω από το χορό, λες εύκολα πολλά πράγματα. Όμως πιστέψτε με. Το να μην δέχεστε το παιδί σας για αυτό που πραγματικά είναι, με τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που πραγματικά έχει, δεν βλάπτει μόνο εσάς αλλά και το ίδιο σας το παιδί. Γιατί καθημερινά απαιτείτε ασυνείδητα με την συμπεριφορά σας πράγματα από εκείνο που του είναι δύσκολα. Του ζητάτε να ταξιδέψει στην Ιταλία, όταν πολύ απλά ανήκει στην Ολλανδία. Και εκεί μπορεί να σας προσφέρει άλλα εξίσου αξιόλογα πράγματα και μάλιστα χωρίς να του τα ζητήσετε. Αρκεί να το δεχτείτε έτσι όπως είναι και να το αγκαλιάσετε με αγάπη.
Καλό ταξίδι, λοιπόν, σε όλους!
Σημείωση: Το κείμενο με το ταξίδι στην Ολλανδία ανήκει στην Emily Kingsley, η οποία το έγραψε το 1987. Η Emily Kingsley ανήκει στη δημιουργική ομάδα του Sesame Street για το οποίο γράφει κείμενα από το 1970. Για τα κείμενά της έχει βραβευτεί με 12 βραβεία Emmy, ενώ έχει γράψει πάνω από 20 βιβλία. Ο γιος της, Jason, γεννήθηκε το 1974 με σύνδρομο Down. Η Kingsley αγωνίζεται για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου