Η εμπειρία μιας γυναίκας με κρίσεις πανικού

Παρακάτω σας παραθέτω αυτούσια την εμπειρία της Νικολέτας με τις κρίσεις πανικού, η οποία αναρωτιέται αν θα μπορέσει ποτέ άραγε να τις ξεπεράσει...

"Χαιρεται κ απο μενα..

στην ιστορια μου εχω δωσει το ονομα ""αραγε"" γιατι πραγματικα δεν ξερω αν θα μπορουσε να βρεθει λυση ποτε για τα ψυχοσωματικα προβληματα που κατα καιρους περναω..ας τα παρουμε καλυτερα τα πραγματα απο την αρχη

παντα ημουν ενα παιδι πολυ δραστηριο,πολυ κοινωνικο κ πολυ ανοιχτο σε προτασεις που ειχαν να κανουν με εξοδους,μαζεματα σε σπιτια κ εκδρομες με το αυτοκινητο εδω κ εκει.δεν μου αρεσε ο υπνος καθολου τον θεωρουσα χασιμο χρονου.δουλευα το πρωι κ το βραδυ εβγαινα κ με λιγες ωρες υπνο ολα ηταν οκ..ετσι που τα γραφω τωρα σκεφτομαι ποσο εχω αλλαξει μετα απο 10 χρονια...δυστηχως...

καπου στα 24 παντρευομαι....να σημειωσω οτι απο τα 23  αλλαξε το επαγγελμα μου κ απο υπαλληλος γραφειο σε μεγαλη εταιρεια,εγινα ελευθερος επαγγελματιας ειχα με την αδερφη μου ενα περιπτερο...οπως καταλαβαινετε αλλαξανε οι συνηθειες απο εκει που δουλευα ομαδικα καθημερινα μετα ημουν ολη μερα μονη με μια τηλεοραση κ ενα laptop.τα αναφερω ολα γιατι δεν ξερω απο που μπορει να ξεκινησε.συνεχιζω λοιπον απο το γαμο...ολα ηταν τελεια η καλυτερη εποχη της ζωης μου...μετα απο 6 μηνες αποφασιζουμε οτι θα ηταν ωραια να καναμε ενα μικρο...κ ξεκιναμε τις προσπαθειες..σε ενα μηνα εχουμε ενα θετικο τεστ εγκυμοσηνης!!!!!!!δεν το περιμεναμε οτι ηταν τοσο ευκολο κ ειχαμε διαφορα συναισθηματα...ο αντρας μου περισσοτερο πιστευω οτι φοβηθηκε...ολα ηταν κ παλι ΤΕΛΕΙΑ!καναμε χριστουγεννα κ ξεραμε οτι ηταν τα τελευταια εργενικα τα επομενα θα μας εβρισκαν με οικογενεια....κατι που εγω τουλαχιστον το ηθελα πολυ..ολα τελεια λοιπον....(μας εφαγε το ΤΕΛΕΙΑ) εγω επερνα τα φαρμακα μου κανονικα δεν ειχα κανενα συμπτωμα μονο λιγη υπνηλια κ ολα μια χαρα!στις 10-1 ενω ειμαι 13 εβδομαδων εχουμε ενα ραντεβου για υπερηχο παμε για να κανουμε την γνωστη αυχενικη διαφανια.περνω κ την πεθερα μαζι μου(μεγα λαθος)κ παμε οι τρεις μας!ο γιατρος μου λεει οτι ολα εχουν σταματησει στις 8 εβδομαδες κ 5 μερες....δηλαδη οτι εγω συμπεριφερομαι σαν εγκυος αλλα δεν ειμαι τα φαρμακα τα πινω τσαμπα παιδι δεν υπαρχει πουθενα...τα επομενα χριστουγεννα θα ειναι κ παλι ιδια...να πω την αληθεια δεν το καταλαβα αμεσως τι ειπε ο γιατρος ημουν κ πρωταρα κ δεν ειχα πολλες επιλογες.μου λεει ο γιατρος μου να σε καθαρισω τωρα?κ λεω εγω οχι δεν θελω με τιποτα κ μου λεει οκ αυριο το πρωι τοτε!βγαινουμε εξω εγω ουτε κρυο ουτε ζεστη δεν ειχα καταλαβει πως γινεται να τελειωσαν ολα χωρις καποιο σημαδι...λεω του γιατρου δεν επρεπε να καταλαβω κατι?να εχω λιγο αιμα κατι ενα συμπτωμα?κ μου λεει μπορει μεχρι αυριο να δεις λιγο αιμα.κ 4 εβδομαδες που ηταν το αιμα?τελος παντων βγαινοντας εξω λεει ο αντρας μου στην μητερα του οτι το χασαμε κ επιτοπου παει κ πιανει τον γιατρο η πεθερα κ του λεει...γιατρε ο γιος μου δεν νομιζω να εχει καποιο προβλημα?ευτηχως ο γιατρος δεν της απαντησε τιποτα!την επομενη μερα παμε εγω ο αντρας κ η μητερα μου να καθαριστω...ΜΑΡΤΥΡΙΟ!αν κ δεν ηξερα τι με περιμενει...ομως για κακη μου τυχη βαζουν τις εκτρωσεις με τις αποβολες στο ιδιο δωματιο αναμονης.οποτε για 2 ωρες ακουγα διακοπη διακοπη διακοπη. κ ελεγα ΘΕΕ μου μια αλλαγη δεν μπορουσες να κανεις?αφου καποια κοπελα δεν το θελει κ κανει εκπτρωση δως το σε εμενα......περασε κ αυτο...παω στον γιατρο μετα απο 1 μηνα βγηκαν κ οι ιστολογικες εξετασεις μου λεει δεν εδειξαν τιποτα μια αποβολη ειναι συχνο φαινομενο παμε για την επομενη σε 3 μηνες μπορεις παλι να μεινεις.στον δρομο της επιστροφης ξεκινησαν τα πρωτα σημαδια κατι δεν παει καλα σκεφτηκα ξαφνικα στο μυαλο μου ειχα μονο ΘΛΙΨΗ ενα μεγαλο κενο κ μια στεναχωρια.αφησαμε την μητερα μου στο σπιτι της κ μειναμε με τον αντρα μου..κ εκεινος μου λεει καλυτερα που ηρθαν ετσι τα πραγματα γιατι εγω να σου πω την αληθεια δεν ξερω αν ειμαι ετοιμος να γινω πατερας...(καμπανακι για μενα)δεν μου αρεσε αυτο που ειπε..ξερω οτι μπορει να το ειπε με καλη προθεση για να με κανει να νοιωσω καλυτερα αλλα εμενα δεν μου αρεσε..εν το μεταξυ απο εκει που γνωριζα ολο τον κοσμο ξαφνικα ολοι μου οι φιλοι εξαφανιστικαν εκεινες τις μερες που κυριολεκτικα υπεφερα.καποιοα στιγμη μια φιλη με περνει τηλ επ μου λεει τι γινεται πως πας φουσκωνεις?της λεω τι εγινε κ ερχεται απο το σπιτι με την ευκαιρια αυτη πηγε κ μια βολτα ο αντρας εγω μολις εφυγε ξαφνικα με επιασε ενας φοβος κατι που δεν το ειχα ξανανοιωσει ποτε.ηρθε η φιλη της ειπα τι εγινε εκανα κ κανα δυο τσιγαρακια μετα απο 3 μηνες που ειχα να καπνισω...κ ξαφνικα ενω της εξιστορω τι εγινε μου ερχεται να λιποθυμησω....φευγουμε κ παμε στο νοσοκομειο μου κανουν ενα σωρο εξετασεις κ ολα ενταξει μου λεει ο γιατρος ειναι απο τις ορμονες φυσιολογικο.οκ λεω κ φευγουμε....απο εδω ξεκιναω τις επαφες μου με τις κρισεις πανικου....την αλλη μερα οπως κ τις προηγουμενες παω στο περιπτερο σε ενα μερος τοσο γνωριμο κ ομως....μολις καθομαι κ περναει λιγη ωρα κ σκεφτομαι πως ειμαι μονη κ ο αντρας μου μακρια με ποιανουν ολα μαζι πρωτα πρωτα ΔΥΣΠΟΙΑ!νομιζω οτι αυτο δεν θα το ξεπερασω ποτε!!!!!!!!!!!!!!!!δυσποια χωρις ταιρι χωρις γιατρεια να σκεφτομαι οτι δεν υπαρχει αερας καθολου οτι ειναι θεμα χρονου να πεθανω κ απο τις πολλες ανασες κ το πολυ οξυγονο που πηρε ο εγκεφαλος σε 2 λεπτα ξεκινανε κ οι ζαλαδες να παταω εδω κ αλλου να βρισκομαι να υποφερω ενω λενε πολυ οτι περναει εγω μεχρι να ερθει η αδερφη μου απορω πως δεν λιποθυμησα.φευγω απο το περιπτερο κ παω σπιτι κατευθειαν στο κρεβατι.δεν εκανα τιποτα αλλο απο κοινωνικη ειχα γινει μονοχνωτη μονο σπιτι κ να κοιμαμαι..ομως οι φιλες μου με ηξεραν αλλιως κ ενα βραδυ μου λενε οτι θα βγουμε οπωσδηποτε κ λεω πρεπει να το κανω με το να κλαιω την μοιρα μου δεν κερδιζω τιποτα οποτε κ το κανονιζουμε.μεσα στο μαγαζι ολα μου γυριζανε μετα ηπια κ 3-4 ποτακια κ ημουν καλυτερα περασαμε πολυ καλα μπορει να φταιει κ το πολυ αλκοολ.οταν γυρισα στο σπιτι ημουν μονη ειχε παει κ ο αντρας με ενα φιλο να πιουν ενα ποτο εγω επειδη ειχε περασει κ ενας μηνας απο τοτε που καθαριστηκα απο την αποβολη θελησα με τον αντρα μου να ερθουμε ποιο κοντα κ τον περιμενα για...ηρθε προσπαθησα να τον προκαλεσω αλλα εκεινος ανενδοτος με τιποτα εκεινος το εκανε για τους δικους του λογους εγω ομως το πηρα κατακαρδα.,πηγα στο μπανιο γεμισα την μπανιερα κ ολο το βραδυ εκλαιγα...σκεφτομουν οτι δεν μπορει να με ανεχτει κανεις οτι ειμαι πολυ δυστροπος ανθρωπος ακομα κ ενα τοσο δα μικρο πλασματακι δεν μπορει να μεινει μαζι μου...οτι δεν με θελει κανεις κ ο αντρα μου κατα την γνωμη μου μου το εδειξε με ασχημο τροπο την στιγμη που ειχα τοσο μεγαλη αναγκη να κανει το αντιθετο....εμεινα στο μπανιο μεχρι το πρωι κ μετα με πηρε ο υπνος στο σαλονι..εκεινος ισως να καταλαβε οτι δεν φερθηκε ωραια το βραδυ κ το πρωι με αγκαλιασε αλλα εγω κ παλι ενοιωθα οτι δινει λιγα.καποιααλλη μερα θελησε κ εκεινος να βρεθουμε ερωτικα αλλα κ παλι με τροπο που δεν τον χρειαζομουν εκεινη την περιοδο...εκεινος ηθελε απλα να κανει sex εγω ομως ηθελα μια επιβαιβεωση οτι με θελει ακομα..τελος παντων παμε παρακατω...η ζωη κυλουσε κ εγω πηγαινα ολο κ λιγοτερο στο περιπτερο εγραφα παντου ποσα λεπτα κ δευτερολεπτα μου μενουν για να αλλαξω βαρδια με την αδερφη μου κ αν αργουσε να ερθει ξανα τα ιδια συμπτωματα...με τους φιλους αρχιζα να χανομαι ενοιωθα ασφαλεια στο σπιτι κ αν μου ελεγαν να παμε καπου το οχι ηταν το πρωτο που ελεγα.ηθελα μονο να κοιμαμαι κ τιποτα αλλο...ο αντρας εβγαινε που κ που εγω σπιτι ή θα πηγαινα στους δικους μου που ενοιωθα τοσο μεγαλη ασφαλεια.μετα πολλα οι μηνες περασαν κ 3 μηνες αργοτερα απο την αποβολη εγω παλι εγκυος...τωρα να πω την αληθεια ειχα αναμεικτα συναισθηματα..απο την μια με επιανε δυσπνοια κ απο την αλλη με επιανε το πεισμα μου κ ελεγα οτι εγω που τα εχω βγαλει περα σε πολυ ασχημες καταστασεις θα αφησω να με νικησει???κ ενω οι υπολοιποι χαρηκαν εμενα με επιασε πολυ αγχος για ολα...μολις πηγα 5.5 εβδομαδων κανω υπερηχο ολα καλα 6 εβδομαδων αλλο υπερηχο 7 ξανα 8 εβδομαδων κ 3 μερες κανουμε υπερηχο κ ακουμε για πρωτη (κ τελευταια)φορα τον μαγικο ηχο της καρδουλας.εκλαιγα εκλαιγα δεν μπορουσα να το πιστεψω ο γιατρος μας λεει αυτο δεν εχει καμια σχεση με το προηγουμενο ολα ειναι μια χαρα.κ φευγουμε.το χαρηκαμε τοσο πολυ επιτελους ελεγα επιτελους!μετα απο 2 μερες δεν αισθανομουν πολυ καλα κ ξανα πηγα για υπερηχο κ ξανα το ιδιο σεναριο....ολα ειχα τελειωσει το φασολακι μου την προηγουμενη φορα ειχε καρδουλα που την ακουγαμε κ τωρα ειχε μεινει ακινητο...μονο του κ χωρις ιχνος ζωης μου λεει κατευθειαν ο γιατρος οτι μπορεις να εχεις θρομβοφιλια ειναι πολυ συχνο φαινομενο κ πρεπει να κανεις εναν ελεγχο προτου ξαναμεινεις εγκυος ..φευγω κ παλι σε μαυρα χαλια επεφτε καποια αργια κ θα επρεπε να με καθαρισει ο γιατρος μετα απο 4 μερες δεν ειχα κ αλλη επιλογη κ επρεπε να περιμενω...εμεινα στην μητερα μου αυτες τις μερες κλεισμενη στον εαυτο μου κ μονο να κοιμαμαι.ο αντρας εβγαινε κανονικα ποτε για καφε κ ποτε για ποτο.σε αλλη περιπτωση δεν θα με πειραζε καθολου ηταν κατι που το καναμε συχνα αλλα εκεινες τις μερες με τσακιζε.τελος παντων πηγα να καθαριστω 7 το πρωι ξανα το ιδιο σκηνικο με κοπελες που κανουν εκτρωση κ εγω με αλλη μια κοπελα να εχουμε αποβολη το θετικο ομως της αλλης κοπελας ηταν οτι ειχε δυο παιδακια να την περιμενουνε σπιτι εμενα δεν με περιμενε κανενας...μεχρι τις 14.00 ακουγα μονο για εκτρωσεις μεχρι που εφτασε η ωρα να με καθαρισει..παρολο που ειχα ναρκωση καποια στιγμη ξυπνησα κατι ασχημο ειπα στον γιατρο που δεν ξερω τι κ ξανακοιμηθηκα.οταν βγηκα του ειπα υπαρχει περιπτωση θρομβοφιλιας μου λεει θα το δουμε ελα απο το γραφειο μου.παω απο εκει κ με πεταει σε μια γιατρο να με αναλαβει η οποια εκανε μια θεραπεια κ καλα.ξεκιναω μαζι της λοιπον.μου ειχε γινει εμμονη ηθελα ενα παιδι κ το ηθελα τωρα!σχετικα με τις κρισεις πανικου η κατασταση μου επιδυνοθηκε παρα πολυ!δεν εβρισκα πουθενα αερα,ζαλιζομουν αφανταστα ακουμπαγα σε τοιχο κ νομιζα οτι κουνιοταν ολα γυρναγαν ειχα καθημερινα ακομα κ στον υπνο ταχυπαλμιες ηξερα με σιγουρια οτι απο ωρα σε ωρα θα παω απο καρδια!ειχα την αισθηση οτι αν μεινω ορθια για ενα λεπτο θα λιποθυμησω.δεν ξερω τι εφτεξε πιο πολυ.ειχα τοσα πολλα νευρα που ακομα κ το σεντονι που με ακουπαγε οταν κοιμομουν ηθελα να το σχισω!μεσα στα πολλα παω κ σε ενα παππα να μου δωσει λιγη δυναμη να μου δειξει καποιο δρομο κ μου λεει δεν μπορεις να κοινωνισεις κ να φιλησεις τις εικονες γιατι πεθανε ενας ανθρωπος μεσα σου.αυτο κ αν δεν ηθελα να το ακουσω...περισσοτερο κλαμα περισσοτερο ζαλη!νομιζω οτι απο τοτε μεχρι κ πριν 1,5 χρονο περιπου το μονο που θυμαμαι ειναι το ποσο εκλεγα καθε μερα!καπου εκει μου ερχεται κ το κερασακι στην τουρτα που με εκανε να αισθανομαι απο την ζαλαδα καραβι στο καβο ντορο!ο αντρας συνεχιζε να βγαινει μονος εμενα κατι δεν μου αρεσε κ επιανα διαφορα στον αερα θελησα να μαθω τι γινεται κ βρηκα ενα κινητο δευτερο καπου κρυμμενο κ μεσα απο αυτο ειχε στειλει ενα μηνυμα .το εξοργιστικο ηταν οτι για να απαλαγει απο τις ευθυνες μου ειπε οτι εγω το εβαλα το κινητο σε αυτο το μερος για να μην ξαναβγει βολτα κατι το οποιο με τρελανε δεν μου αφηνε περιθωριο λογικης..κ ενω ηξερα οτι με κοροιδευει κ δεν μου στεκεται τωρα που τον χρειαζομουν εγω ενοιωθα ασφαλεια μαζι του κ οταν εφευγε ξαναξεκιναγαν τα συμπτωματα.η απολυτη παραφροσυνη.καποια στιγμη σε ενα καβγα του λεω οτι δεν μπορεις να βγαινεις κ να με αφηνεις εγκυο μονη μου με την κοιλια τουρλα κ εκεινη την ωρα βαζει τα γελια κ μου λεει γιατι ησουν εσυ ποτε με την κοιλια τουρλα?(επειδη τα εχασα σε μικρους μηνες δεν εδειχνε ακομα) αυτο με ισσοπεδωσε!κ παλι να τρεχω απο πισω του παρολο που ηξερα οτι επρεπε να χωρισουμε εγω εκει να λεω απο μεσα μου οτι αν φυγει θα πεθανω!καποια στιγμη μου λεει ναι το κινητο ειναι δικο μου αλλα το εκανα για να μην σκεφτομαι αυτο που περασαμε με τις εγκυμοσηνες.αυτο βεβαια δεν σωνει την κατασταση...τελος παντων...η ζωη συνεχιζοταν ποια ζωη εγω ενοιωθα οτι καθε μερα πεθαινα....καθε μερα δεν ειχα αερα ζαλιζομουνα με ποναγε η καρδια   ημουν χαλια....αποφασισα να παω σε ψυχολογο αλλα αυτο ηθελε χρονο κ χρημα κατι που εγω δεν το ειχα..πηγα4 φορες κ αυτες μαζι με την μητερα μου δεν ηξερε κανενας αλλος μονο εκεινη γιατι ηξερα οτι αν πηγαινα μονη μου σιγουρα καπου θα λιποθυμουσα(καπου εδω να πω οτι δεν εχω λιποθυμησει ποτε)ευτηχως η κοπελα που με παρακολουθουσε μου εδωσε κατι τεχνικες κ σιγα σιγα οι κρισεις λιγοστευαν δεν μπορουσα ομως να βγω απο το σπιτι φοβομουν τον κοσμο τα μερη που θα επρεπε να επισκεφτω κ ταυτοχρονα σκεφτομουν οτι δεν μπορει αυτο να συνεχιστει.κ ετσι επισκεφτηκα ψυχιατρο μου εδωσε καποια φαρμακα που ενοιωθα οτι ξαναγεννηθηκα ξαφνικα ειχα ορεξη για τα παντα..στην αρχη μου εφεραν πολυ υπνηλια αλλα μετα πεταγα!πηγαινα παντου χωρις κανενα προβλημα αρκει να ειχα ενα απο τα δυο χαπακια μαζι μου ετσι ωστε οτι κ να με πιασει να ειμαι οκ!οι κακες σκεψεις ειχαν φυγει εντελως απο το μυαλο μου..παλαιοτερα εκανα σκεψεις τρελες.τον ανηψιο μου τον αγαπαω παρα πολυ (ετσι τουλαχιστον νοιωθω)κ ομως προτου την θεραπεια δεν εμενα ποτε μονη μου μαζι του γιατι αισθανομουν οτι θα κανω κακο στο παιδι.πολλες φορες σκεφτομουν μηπως εκανα κακο σε καποιο απο τα ανηψια μου κ δεν το θυμαμαι.μαζι με παιδι δεν πηγαινα κοντα σε μπαλκονι γιατι σκεφτομουν οτι μπορει κ να το πεταγα απο κατω....ομως με τα χαπια ολα ειχαν αλλαξει ειχα βρει τον παλιο μου εαυτο...ο γυναικολογος ομως μου ειπε παιδι κ χαπια δεν πανε μαζι πρεπει να διαλεξεις!ο ψυχιατρος μου ειπε οτι πρεπει να περασουν 6 μηνες κ μετα θα τα κοψεις σιγα σιγα εγω ομως ηθελα παιδι κ το ηθελα τωρα....οποτε κανω ενα μεγαλο λαθος κ ξεκιναω να τα κοψω μονη μου.τοτε ηρθαν ολα μαζι ζαλαδες ναυτιες δυσπνοια ολα!αλλα δεν ειχα κ πολλες επιλογες επρεπε να τα κοψω...να πω την αληθεια απο τοτε μεχρι σημερα που εχουν περασει 2 χρονια ειμαι καλυτερα βεβαια δεν ξερω τι βοηθησε...οι κακες σκεψεις συχνα περνανε απο το μυαλο μου,αλλα οχι τοσο εντονα οσο τοτε.οι ζαλαδες εχουν εξαφανιστει αλλα η δυσπνοια ποτε ποτε κανει τις εμφανισεις της...αλλα πλεον κραταει λιγο κ εχω κανα δυο τακτικες που το ξεπερναω μονη μου.πολλες φορες καταλαβαινω οτι ειναι παιχνιδι του μυαλου κ το ξεπερναω γρηγορα αλλα αλλες φορες υποφερω.ευτηχως δεν εχω τασεις αυτοκτονιας,ή τασεις να κανω κακο σε καποιον απλα φοβαμαι τα μαχαιρια παρα πολυ κ φερνω στο μυαλο μου ποσο ευκολα μπορει να γινει καποιο ατυχημα κ να κοπω ασχημα κ να τρεχουν τα αιματα κ αναπαραστω στο μυαλο μου ολη την σκηνη.επισης μια ακομα σκεψη που κανω κ τρομαζω ειναι μηπως καποια στιγμη κανω επιτελους ενα παιδι κ με πιασουν ολες αυτες οι κακιες σκεψεις κ του κανω κακο...ειλικρινα ντρεπομαι τοσο πολυ που τα γραφω.....κ σκεφτομαι πως μπορει να καταντησα ετσι...

ας φτασουμε ομως στο σημερα που ζω εδω κ 6 μηνες στην Γερμανια μπορω να δουλεψω μονη μου χωρις να σκεφτομαι εντονα ολα αυτα που φερνει η κριση πανικου κ αν καμια φορα τα σκεφτω κρατανε το πολυ 3-4 λεπτα.πριν απο 4 μηνες ειχα παλι μια αποβολη αλλα το ξεπερασα πολυ πιο ευκολα απο τις προηγουμενες φορες..ο αντρας μου βεβαια μου φερθηκε αυτη την τελευταια φορα παρα πολυ καλα μου συμπαρασταθηκε πολυ ειμαστε εδω μονοι μας κ εχουμε μονο ο ενας τον αλλον...τωρα πλεον εχει αλλαξει τακτικη κ μου λεει οτι μετα απο 5 αποβολες που εχουμε περασει να σκεφτομαστε οτι αν τυχει ετυχε αλλιως να ζησουμε για την παρτη μας.κ καπως μου ανεβαζει το ηθικο.τωρα η σκεψη την εγκυμοσηνης να πω την αληθεια μου φερνει λιγο στρες κ δυσπνοια αλλα θελω να το ξαναπροσπαθησω θελω να το δοκιμασω κ οτι γινει.ελπιζω η δυναμη που μας δινει η ψυχη κ ο Θεος να με βοηθησει κ να μην του κανω καποιο κακο....

νομιζω οτι καπου εδω πρεπει να κλεισω την ιστορια μου....αν κ δεν εχω πει ουτε το 1/4 απο αυτα που θελω να βγαλω απο μεσα μου.

θελω να μεταφερω μονο ενα μυνημα σε οσους ζησανε εστω κ μια φορα κριση πανικου ή καταθλιψη....ολα τα κανει το ΜΥΑΛΟ!

ειναι ωραιο να ζεις ολες τις στιγμες καθε μερα.....

σας ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας! 

Νικολέτα"

Νικολέτα σε ευχαριστούμε για την εμπειρία σου. Με την σειρά μου θέλω να σχολιάσω 2-3 σημεία. Πρώτον, οι κρίσεις πανικού είναι καθαρά θέμα εγκεφαλικό. Που σημαίνει πως όταν κάποιος βρίσκεται σε κρίση δεν μπορεί να λιποθυμήσει, να πεθάνει ή ότι άλλο φοβάται ότι θα πάθει. Η καρδιά και τα πνευμόνια λειτουργούν φυσιολογικότατα και αυτό μπορεί να σας το αποδείξει και ο γιατρός σας κάνοντας ένα chek up. Όσον αφορά τα ψυχοφάρμακα που ανέφερε η Νικολέτα, σαν επαγγελματίας και σαν άτομο θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν. Δυστυχώς η Νικολέτα υπήρξε άλλο ένα θύμα εξάρτησης από αυτά, ενώ πίστεψε ότι θεραπεύτηκε. Στην πράξη, όμως, αποδείχτηκε ότι απλά βρισκόταν σε καταστολή. Τα ψυχοφάρμακα προκαλούν εξάρτηση και μια ψευδή αίσθηση ότι το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε. Το πρόβλημα δυστυχώς παραμένει και είναι στο χέρι του καθενός να το ξεπεράσει. Ο καθένας από μόνος του, ή με την βοήθεια κάποιου ψυχολόγου, μπορεί να βρει μερικές απλές τακτικές αντιμετώπισης του άγχους (το οποίο και προκαλεί τις κρίσεις) και ελέγχου των δυσάρεστων συμπτωμάτων της κρίσης. Στο "παιχνίδι" υπάρχουν μόνο δύο αντίπαλοι: εσείς και ο εαυτός σας-κρίση. Μπορείτε να νικήσετε!