Με την Μ. (μου ζήτησε να μην δημοσιοποιηθεί το όνομά της) γνωριζόμαστε από το σχολείο. Τα τελευταία 4-5 χρόνια βιώνει κρίσεις πανικού. Διαβάζοντας το τελευταίο μου άρθρο για τη διαταραχή πανικού, μου ζήτησε να γράψει και αυτή την εμπειρία της. Σας παραθέτω, λοιπόν, αυτούσια τα λόγια της.
"Πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις κρίσεις πανικού. Κάθε φορά που με πιάνει η κρίση νιώθω να χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Ζαλίζομαι, ιδρώνω, νιώθω μια τάση για εμετό και φοβάμαι μήπως λιποθυμήσω. Είναι ότι χειρότερο μου έχει συμβεί στην μέχρι τώρα ζωή μου. Μπορεί να κρατάει μόλις λίγα λεπτά, αλλά εκείνη την στιγμή μου μοιάζει σα να μην έχει τέλος. Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα στο πανεπιστήμιο που σπούδαζα. Από τότε το πράγμα όλο και χειροτέρευε. Τα μέρη που θα μπορούσε να με πιάσει η κρίση συνεχώς αυξάνονταν. Κάποια στιγμή είχα τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που δεν ήθελα να ξαναβγω από το σπίτι. Με την οικογένειά μου γυρίσαμε όλους τους γιατρούς και έκανα άπειρες εξετάσεις. Κανείς δεν μπορούσε να βρει τι έχω. Οργανικά όλα έμοιαζαν να λειτουργούν φυσιολογικά. Μόνο κάποια στιγμή ένας παθολόγος μου ανέφερε την πιθανότητα να βιώνω κρίσεις πανικού, αλλά μιας και δεν μπήκε στον κόπο να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες, δεν το πήρα στα σοβαρά. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Σκεφτόμουν: ή εγώ ή η κρίση! Η μάχη είναι αποκλειστικά δική μου υπόθεση και μόνο εγώ μπορώ να βάλω ένα τέλος σε αυτή την ιστορία. Την επόμενη μέρα βγήκα με περισσότερη θέληση στον έξω κόσμο. Από τότε κάθε μέρα προσπαθώ και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω να νικήσω την κρίση. Αν και θα έπρεπε, δεν ζήτησα ποτέ βοήθεια από κάποιον ψυχολόγο. Έψαξα μόνη μου και βρήκα τρόπους να αντιμετωπίσω όλο αυτό το χάος της κρίσης. Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα. Οι κρίσεις έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και αυτές καταφέρνω και τις ελέγχω με μεγάλη επιτυχία. Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον.Μ."
Ευχαριστώ πολύ την Μ. που μπήκε στον κόπο να μοιραστεί μαζί μας την εμπειρία της. Πράγματι η όλη διαδικασία της κρίσης είναι μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία και μόνο όσοι έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο μπορούν να την κατανοήσουν. Εγώ θα μείνω σε κάποια σημεία μόνο: 1. Ότι η κρίση χειροτέρευε σταδιακά σε σημείο που να οδηγήσει την Μ. στον παραλίγο αποκλεισμό της από τον κόσμο. 2. Στην δύναμη και στην θέληση που έδειξε να αντιμετωπίσει αυτές τις δυσκολίες της, παρότι έμοιαζαν ανυπέρβλητες και 3. Στο γεγονός ότι παραμένει αισιόδοξη, ακόμη και αν δεν έχει καταφέρει ακόμη να αντιμετωπίσει πλήρως τις κρίσεις. Αυτό είναι ένα μήνυμα για όλους. Δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την αισιοδοξία μας. Ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά στο δύσκολο παρών.
καλησπέρα!τι ακριβως είναι αυτο που σε πανικοβαλει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα. Όταν με πιάνει η κρίση φοβάμαι μήπως λιποθυμήσω και δεν με βοηθήσει κανείς. Έχω μεγαλώσει σε μεγάλη πόλη και έχω δει πολλές φορές ανθρώπους να χρειάζονται βοήθεια και ο κόσμος να μην τους βοηθάει. Αυτό είναι που με πανικοβάλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς και εγώ έχω δει κατι τέτοιο...αλλα δεν με πείθεις...σίγουρα είναι μόνο αυτό?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά πρώτον όταν έγραφα την εμπειρία μου ο στόχος μου δεν ήταν να πείσω κανέναν. Και κατά δεύτερον τι εννοείς δεν σε πείθω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω περάσει ακριβώς τα ίδια! Ξεκίνησε στα 21 μου, σε αίθουσα πανεπιστημίου. Αλλα όχι μόνο κλείστηκα σπίτι, δεν μπορούσα και να ανεχτώ επισκέψεις στο σπίτι. Πολλές φορές ευχόμουν να εμφανιζόταν κάποιο σημάδι στο σώμα μου για να καταλάβουν οι άλλοι τι περνούσα. Είναι πραγματικά άσχημο το συναίσθημα. Με βοήθησε πάρα πολύ η ψυχοθεραπεία στο να βρω τι προκαλούσε τις κρίσεις πανικού, να τις κατανοήσω και να μάθω να τις διαχειρίζομαι. Τώρα είμαι 29 ετών, εργάζομαι, παντρεύτηκα και ΖΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ!!! Χρυσάνθη
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορουμε αραγε να μαθουμε τι τις προκαλει???παντως πιστευω παρολο που δεν ειμαι καποιος ψυχιατρος οτι εμφανιζονται την στιγμη που ο οργανισμος εχει φτασει στο off του.δηλαδη απο το πολυ πισω πισω πισω κ καταπινε καταπινε φτανει καποια στιγμη που η ψυχη λεει ΩΣ ΕΔΩ.δεν υπαρχουν αλλα περιθωρια...κ ξεκινανε τα ψυχοσωματικα προβληματα!αυτη ειναι η αποψη μου...εμενα ξεκινησαν ολα μετα απο την δευτερη αποβολη μου...κ δυστηχως δεν ξερω αν θα σταματησουν ποτε...εχουν ελλατωθει κατα πολυ αλλα δεν εχουν εξαφανιστει κατι που θα το ηθελα πολυ...γιατι σε εμενα η κρισεις πανικου εφερναν ταυτοχρονα ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ-ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ-ΥΠΝΟΙΛΙΑ ολα μαζι!!νομιζα οτι πεθαινω καθε μερα,,,,ας μην σας κουραζω μπορω να μιλαω για αυτο το θεμα με τις ωρες!!!καλο κουραγιο σε ολους!!!κ να μην ξεχναμε ολα τα κανει το ΜΥΑΛΟ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή άραγε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανόν μια ψυχοθεραπεία να σε βοηθούσε να καταλάβεις τι είναι αυτό που προκαλεί τις κρίσεις. Συνήθως είναι το άγχος. Άλλοτε μπορεί να είναι κάποια καταπιεσμένα συναισθήματα που δεν βρίσκει ο οργανισμός άλλο τρόπο να τα εκτονώσει. Με τον καιρό βέβαια οι κρίσεις γενικεύονται και εκδηλώνονται σε διαφορετικά μέρη και συνθήκες με αποτέλεσμα να χάνεται η αρχική τους αιτία. Φυσικά όσο περισσότερο γενικεύεται η εκδήλωση μιας κρίσης σε διαφορετικές καταστάσεις, τόσο πιο δύσκολο είναι για το άτομο να την χειριστεί και να την ελέγξει. Είναι συχνό φαινόμενο, όπως αναφέρεις και εσύ, οι κρίσεις να συνυπάρχουν με κλειστοφοβία, αγοραφοβία κ.τ.λ. Πάντως αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις για αυτό που σου συμβαίνει, το blog μου είναι ανοιχτό για όλους. Στείλε μου μειλ την εμπειρία σου και εγώ θα την δημοσιεύσω. Τα λόγια σου μπορεί να παρασύρουν κι άλλους και να ανοιχτεί μια καλή και εποικοδομητική συζήτηση. Σε ευχαριστώ.