Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι

Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι
ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Διαταραχές του δεσμού ή της προσκόλλησης

Ο όρος "δεσμός" (στα αγγλικά ο αντίστοιχος όρος είναι "attachment") χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ψυχίατρο Bowlby το 1985 και αναφέρεται στο συναισθηματικό δέσιμο που αναπτύσσεται μεταξύ του βρέφους και ενός σημαντικού προσώπου που το φροντίζει (συνήθως της μητέρας, αλλά όχι απαραίτητα) κατά την διάρκεια του δεύτερου έτους της ζωής του. Καθώς τα βρέφη μεγαλώνουν επιθυμούν όλο και περισσότερο να εξερευνήσουν τον κόσμο που τα περιβάλλει. Μετά το πρώτο έτος της ηλικίας τους έχουν αρχίσει να περπατάνε και η μνήμη τους είναι αρκετά καλή, ώστε να θυμούνται αρκετά πράγματα. Κινούνται πάνω κάτω, πιάνουν νέα αντικείμενα και ανακαλύπτουν τον κόσμο. Όμως, ακόμη, δεν νιώθουν σίγουρα για τον εαυτό τους και έτσι επιστρέφουν σύντομα πίσω στην ασφάλεια του ανθρώπου που τα φροντίζει ή, πιο απλά, τον αναζητούν με το βλέμμα τους για να ηρεμήσουν. Πριν από την ηλικία των 7-8 μηνών τα βρέφη ελάχιστα παρακολουθούσαν το γονέα και προσπαθούσαν να κρατήσουν επαφή μαζί του. Τώρα, νιώθουν θλίψη αν τον αποχωριστούν, είναι ευτυχισμένα όταν βρίσκονται κοντά του και ζητούν συνεχώς την επιβεβαίωσή του (πως θα είναι ασφαλή) πριν ξεκινήσουν μια νέα δραστηριότητα. Παράλληλα εμφανίζεται ένα νέο άγχος, το λεγόμενο άγχος προς τα ξένα πρόσωπα, όταν κάποιο μη οικείο πρόσωπο τα πλησιάζει. Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικός να αναπτυχθεί αυτός ο δεσμός; Και σε ποιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει διαταραχή αυτού του δεσμού;
Πρώτα από όλα θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο δεσμός αυτός έχει οικουμενικό χαρακτήρα, που σημαίνει πως συμβαίνει σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Γιατί όμως; Αρχικά ο ψυχαναλυτής Erikson υποστήριξε πως ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του περνάει από διάφορα στάδια μέσα στα οποία βιώνει μια σύγκρουση. Μόλις την λύσει, αποκτά νέες δεξιότητες και προχωράει στο επόμενο στάδιο, στο οποίο έχει να αντιμετωπίσει νέες συγκρούσεις. Στην διάρκεια του πρώτου σταδίου (από την γέννηση μέχρι το 1ο έτος) τα βρέφη πρέπει να αναπτύξουν μια ισορροπία ανάμεσα στην εμπιστοσύνη και στην δυσπιστία ("Μπορώ να εμπιστευτώ την μητέρα μου ότι θα έρθει όταν κλάψω;", "Μπορεί να με φροντίσει, όταν την χρειάζομαι;"). Όταν τα βρέφη αποκτήσουν εμπιστοσύνη προς το βασικό πρόσωπο που τα φροντίζει, έχουν επιλύσει την σύγκρουση και προχωράνε στο επόμενο στάδιο (2ο έτος της ηλικίας τους), όπου η ανάγκη για ανεξαρτησία μεγαλώνει. Τώρα θα πρέπει να μπορούν να μένουν μόνα για λίγο διάστημα, ξέροντας πως ο γονέας θα επιστρέψει.
Αργότερα, ο Bowlby υποστήριξε μια διαφορετική προσέγγιση υποθέτοντας ότι τα βρέφη είναι σχετικά αβοήθητα και έχουν ανάγκη τον γονέα για να επιβιώσουν. Από την άλλη, θέλουν να εξερευνήσουν τον κόσμο το οποίο σημαίνει πως πρέπει να απομακρυνθούν από την μητέρα. Ο Bowlby υποστήριξε ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιος μηχανισμός που εξισορροπεί αυτές τις δυο ανάγκες του παιδιού: την ανάγκη για ασφάλεια και την ανάγκη για εξερεύνηση. Ονόμασε το μηχανισμό αυτό attachment. (Στα ελληνικά υπάρχει μια διαφωνία ως προς το πως θα πρέπει να αποδίδεται αυτός ο όρος. Η ακριβής του μετάφραση είναι "προσκόλληση" και στο διαγνωστικό εργαλείο DSM-IV γίνεται αναφορά σε "διαταραχές της προσκόλλησης". Όμως στην ελληνική γλώσσα, ο όρος "προσκόλληση" έχει αρνητικές συμπαραδηλώσεις, για αυτό και είναι προτιμότερος ο όρος "δεσμός")
Η ύπαρξη αυτής της έντονης συναισθηματικής σχέσης δεν υφίσταται μόνο στους ανθρώπους αλλά και στο ζωικό βασίλειο. Για δεοντολογικούς λόγους, οι ερευνητές περιόρισαν τις έρευνές τους μόνο στους πιο κοντινούς "συγγενείς" του ανθρώπου (τους πιθήκους) για να αποδείξουν την ύπαρξη δεσμού και στα ζώα. Μικρά πιθηκάκια αποχωρίστηκαν από την μητέρα τους λίγο μετά την γέννησή τους και κλείστηκαν μόνα τους σε ένα κλουβί, όπου υπήρχαν 2 υποκατάστατα της μητέρας: μία πάνινη κούκλα και μία συρμάτινη. Τα δύο υποκατάστατα προσέφεραν ίση ποσότητα τροφής στα βρέφη, όπως και η αληθινή τους μητέρα. Στο μόνο που διέφεραν μεταξύ τους ήταν στην υφή. Όσο καιρό τα βρέφη έμειναν με τις υποκατάστατες μητέρες έδειξαν σαφή προτίμηση προς την πάνινη κούκλα. Αυτή η προτίμηση δείχνει ότι η σωματική επαφή και παρηγοριά που προσφέρει είναι σημαντική για να σχηματίσει το βρέφος δεσμό με την μητέρα του, να νιώσει ασφάλεια και να μπορέσει να αναπτυχθεί φυσιολογικά. Βέβαια, στην πορεία φάνηκε ότι τα πιθηκάκια αυτά δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με άλλους πιθήκους, γιατί γίνονταν επιθετικά. Αυτό δείχνει ότι η δημιουργία του δεσμού είναι μια σύνθετη διαδικασία που απαιτεί πέρα από την παροχή ασφάλειας και φροντίδας και την κοινωνική συναλλαγή του βρέφους με τον γονέα (δηλαδή μπορεί η πάνινη κούκλα να πρόσφερε ασφάλεια στο πιθηκάκι αλλά η ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων ήταν αποκλειστικά και μόνο ευθύνη του βρέφους).
Η επίτευξη, λοιπόν, μιας σταθερής σχέση μεταξύ του γονέα και του βρέφους βοηθάει στο να διατηρηθούν τα αισθήματα ασφάλειας στους όλο και πιο συχνούς και μεγαλύτερης διάρκειας αποχωρισμούς του γονέα. Κατά την διάρκεια αυτής της φάσης, όπως έγινε κατανοητό, τα βρέφη βιώνουν ανάμεικτα θετικά (χάδια και αγκαλιές του γονέα) και αρνητικά (άγχος του αποχωρισμού και άγχος προς τα ξένα πρόσωπα) συναισθήματα. Οι πιθανότητες να εμφανιστεί κάποια διαταραχή του δεσμού αυξάνονται όταν αυξάνονται τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει το βρέφος. Ποιες, όμως, είναι εκείνες οι αλληλεπιδράσεις που πρέπει να έχει ο γονέας με το παιδί του προκειμένου να αποτελέσουν την βάση για να αναπτυχθούν υγιείς κοινωνικές συναλλαγές;
Οι ειδικοί συμφωνούν ότι κανένα ζευγάρι βρέφους-γονέα δεν είναι ακριβώς το ίδιο και επομένως είναι δύσκολο να πούμε ποιος ακριβώς είναι ο "σωστός" δεσμός. Παρόλα αυτά, πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να εντοπίσουμε γενικές συμπεριφορές οι οποίες αποτελούν θετικές ενδείξεις μιας ομαλής ανάπτυξης για το βρέφος.
Η Mary Ainsworth και οι συνεργάτες της την δεκαετία του '60 επινόησαν ένα πείραμα που ονομάστηκε "Συνθήκη με τον ξένο". Πρόκειται για μια διαδικασία με την οποία η ερευνήτρια επιθυμούσε να μελετήσει των δεσμό των παιδιών με τις μητέρες τους με βάση τις αντιδράσεις των πρώτων προς ένα ξένο πρόσωπο, όταν η μητέρα τους είναι παρούσα, όταν λείπει και όταν επιστρέφει. Στην διαδικασία αυτή συμμετείχαν βρέφη από 12-18 μηνών και οι μητέρες τους. Αρχικά, μητέρα και βρέφος έμπαιναν σε ένα δωμάτιο με παιχνίδια και δινόταν λίγος χρόνος στο παιδί να εξερευνήσει το χώρο και να αρχίσει να ασχολείται με τα αντικείμενα. Μετά στο δωμάτιο έμπαινε μια ξένη, χαιρετούσε την μητέρα και καθόταν σε μια άκρη. Έπειτα από λίγο η μητέρα έφευγε από το δωμάτιο αφήνοντας μόνο το παιδί με το ξένο πρόσωπο. Ο ξένος ερχόταν σε επαφή με το βρέφος προσπαθώντας να το καθησυχάσει και μετά από λίγο η μητέρα επέστρεφε. Η διαδικασία αυτή επαναλήφθηκε εφτά φορές και διαρκούσε 3 λεπτά. Με βάση τις αντιδράσεις του βρέφους στην επιστροφή της μητέρας, η Ainsworth υποστήριξε ότι υπάρχουν 4 είδη δεσμού:
  1. Ασφαλής δεσμός: Όταν η μητέρα ήταν μέσα στο δωμάτιο, τα παιδιά έπαιζαν ευχάριστα και αντιδρούσαν θετικά στην εμφάνιση του ξένου. Όταν η μητέρα έφευγε, αναστατώνονταν και δεν παρηγορούνταν από τον άγνωστο. Όταν η μητέρα επέστρεφε, επιδίωκαν την αγκαλιά της, παρηγορούνταν από τα χάδια της και σύντομα επέστρεφαν στο παιχνίδι τους. Αυτά τα βρέφη συνήθως μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου καλύπτουν τις ανάγκες τους και αντιδρούν γρήγορα και θετικά σε αυτές. Έχουν την τάση να εξερευνούν το περιβάλλον (με παρουσία του γονέα), αντιλαμβάνονται την απουσία του γονέα και τον επιζητούν. Το ποσοστό εμφάνισης αυτού του δεσμού είναι περίπου στο 55% των βρεφών.
  2. Ανασφαλής δεσμός, τύπου αποφυγής: Όταν η μητέρα ήταν μέσα στο δωμάτιο, αδιαφορούσαν για αυτήν. Όταν η μητέρα έφευγε, κάποια έκλαιγαν και κάποια αδιαφορούσαν πάλι, ενώ δέχονταν εύκολα παρηγοριά από τον ξένο. Όταν η μητέρα επέστρεφε, την απέφευγαν εμφανώς. Αυτά τα βρέφη συνήθως έχουν μικρή τάση εξερεύνησης του περιβάλλοντος και δείχνουν έλλειψη ενδιαφέροντος προς τον γονέα. Δεν ανησυχούν όταν αυτός φεύγει από κοντά τους, αλλά ούτε και ηρεμούν όταν επιστρέφει. Το ποσοστό εμφάνισης αυτού του δεσμού είναι περίπου στο 20% των βρεφών.
  3. Ανασφαλής δεσμός, τύπου αμφιθυμίας: Όταν η μητέρα ήταν μέσα στο δωμάτιο, έμεναν κοντά της και έμοιαζαν αγχωμένα. Όταν η μητέρα έφευγε, την αναζητούσαν έντονα. Όταν η μητέρα επέστρεφε, παρότι την αναζητούσαν δεν φαινόταν να παρηγορούνται. Επιθυμούσαν να βρεθούν στην αγκαλιά της και μόλις εκείνη τα σήκωνε πάλευαν να τα ξαναφήσει κάτω. Αυτά τα βρέφη συνήθως δείχνουν υπερβολικό ενδιαφέρον για τον γονέα τους. Η απομάκρυνσή συνοδεύεται από έντονο άγχος και ανησυχία, όμως, κατά την επανεμφάνισή του θυμώνουν μαζί του και αποφεύγουν κάθε επαφή. Και αυτά έχουν μειωμένες τάσεις εξερεύνησης του περιβάλλοντος. Το ποσοστό εμφάνισης αυτού του δεσμού είναι περίπου στο 10% των βρεφών.
  4. Αποδιοργανωμένος ή αποπροσανατολισμένος τύπος: Τα βρέφη με αυτό το δεσμό αντέδρασαν με αντιφατικό τρόπο. Άλλες φορές πλησίαζαν την μητέρα τους και άλλες την απέφευγαν επίμονα. Τα βρέφη αυτά βιώνουν έντονη ανασφάλεια και αποτελούν την πιο επικίνδυνη ομάδα για την εμφάνιση μεταγενέστερων δυσκολιών. Το ποσοστό εμφάνισης αυτού του δεσμού είναι περίπου 15%
Το αμέσως επόμενο ερώτημα που απασχόλησε τους ερευνητές είναι για το ποιες είναι οι αιτίες που κρύβονται πίσω από την εμφάνιση των παραπάνω δεσμών. Ορισμένες έρευνες έδωσαν έμφαση στην συμπεριφορά του γονέα και στο κατά πόσο αυτός/ή εκφράζει θετικά συναισθήματα προς το παιδί του, ανταποκρίνεται άμεσα και με ευαισθησία προς τις ανάγκες του. Όσον αφορά το ίδιο το βρέφος, οι έρευνες υπήρξαν αντιφατικές. Ορισμένες υποστήριξαν πως η ιδιοσυγκρασία του παίζει μεγάλο ρόλο (π.χ. ένα βρέφος που ασχολείται μόνο με τα παιχνίδια του και καθόλου με τον γονέα του δεν τον προδιαθέτει θετικά, ώστε να ανταποκρίνεται και εκείνος με την σειρά του). Άλλες θεωρούν πως δεν υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ χαρακτήρος του βρέφους και ανάπτυξης του δεσμού. Τέλος το πολιτισμικό περιβάλλον παίζει και αυτό ρόλο. Για παράδειγμα σε μια κοινότητα στο Ισραήλ την ανατροφή των παιδιών την αναλαμβάνει η ίδια η κοινότητα. Παρότι τα παιδιά έρχονται σε καθημερινή επαφή με τους γονείς τους, τα φροντίζουν άλλοι ενήλικες. Βρέθηκε, λοιπόν, πως τα βρέφη αυτά δείχνουν την ίδια αναστάτωση στην συνθήκη με τον ξένο είτε βρίσκονται με τους γονείς τους, είτε με τον ξένο.
Σύμφωνα με το DSM-IV, οι διαταραχές του δεσμού ονομάζονται "αντιδραστική διαταραχή της προσκόλλησης της βρεφονηπιακής ηλικίας". Η έναρξη των συμπτωμάτων πρέπει να έχει γίνει πριν το 5ο έτος της ηλικίας του παιδιού και στο περιβάλλον του παιδιού πρέπει να υπάρχουν ενδείξεις ελλειμματικής φροντίδας όπως:
  1. συνεχής παράβλεψη των βασικών συναισθηματικών του αναγκών
  2. συνεχής παράβλεψη των βασικών σωματικών του αναγκών και
  3. επανειλημμένες αλλαγές του ατόμου που έχει την φροντίδα του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπτυχθεί προσκόλληση.

Το είδος του δεσμού που θα αναπτύξει το βρέφος έχει άμεση επίπτωση στην μετέπειτα συναισθηματική και κοινωνική του ανάπτυξη. Τα βρέφη με οποιοδήποτε τύπο ανασφαλούς δεσμού θα μεγαλώσουν ως παιδιά που φοβούνται και θυμώνουν με τους ξένους, ενώ σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες αποτελούν ομάδα υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση διαφόρων μορφών ψυχοπαθολογίας.

Στο βιντεάκι που ακολουθεί μπορείτε να δείτε 3 χαρακτηριστικά παραδείγματα: ασφαλούς δεσμού, ανασφαλούς τύπου αποφυγής και ανασφαλούς τύπου αμφιθυμίας.

47 σχόλια:

  1. πως κανουμε μια σχεση γονεα βρεφους σταθερη?
    πως γινεται να μην νιωθει ανασφαλεια οταν το πλησιαζει καποιος αλλος εκτος απο τους γονεις του?
    το μωρο μου ειναι 4 μηνων και αν το παρει καποιος ξενος αγκαλια κλαιει σπαρακτικα και με ψαχνει γυρναει το κεφαλι του γυρω γυρω και προσπαθει να αποφυγει το ατομο που το κραταει. τι κανω γι αυτο?
    να προσθεσω οτι ερχεται σε καθημερινη επαφη με κοσμο φιλουσ και συγγενεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ άγνωστε. Καταρχήν θα ήθελα να σου ζητήσω να ηρεμήσεις γιατί από τις αλλεπάλληλες ερωτήσεις σου νιώθω ότι έχεις κάπως αγχωθεί και προβληματιστεί με τα όσα διάβασες (μπορεί να κάνω και λάθος για αυτό και ζητώ εξαρχής συγγνώμη αν παρανόησα...). Θα ήθελα να σου τονίσω ότι πολύ συχνά οι γονείς διαβάζουν άρθρα για τα διάφορα προβλήματα που μπορεί να υπάρξουν στα παιδιά και αμέσως αγχώνονται ότι μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στο δικό τους παιδί. Η ενημέρωση και η πρόληψη είναι πάντα επιθυμητή. Αλλά δεν χρειάζεται να ζούμε συνεχώς με την αγωνία μήπως εμφανίσει κάποιο πρόβλημα το παιδί μας...
    Θα απαντήσω τώρα στις ερωτήσεις σου.
    1. "Πως κανουμε μια σχεση γονεα βρεφους σταθερη?" Να υποθέσω ότι εννοείς πως μπορούμε να αναπτύξουμε έναν ασφαλή δεσμό, σωστά; Όπως αναφέρω και στο άρθρο μου, η κάθε σχέση γονέα-βρέφους είναι ξεχωριστή επομένως είναι δύσκολο να πούμε τι ακριβώς πρέπει να κάνει ο γονιός για να επιτύχει αυτό το συναισθηματικό δέσιμο. Αν θέλεις την προσωπική μου γνώμη, το καλύτερο που έχει να κάνει ο κάθε γονιός είναι να αφήσει στην άκρη τις επιστημονικές οδηγίες και να ακολουθήσει το ένστικτο της φύσης. Τι θέλω να πω; Απλά πέρνα όσο περισσότερο χρόνο μπορείς με το παιδί σου και το δέσιμο θα αναπτυχθεί. Μην σκέφτεσαι κάθε λεπτό τι πρέπει να κάνεις σα να πρόκειται να λύσεις ένα μαθηματικό πρόβλημα, αλλά αντίθετα ζήσε την στιγμή.
    2. "Πως γινεται να μην νιωθει ανασφαλεια οταν το πλησιαζει καποιος αλλος εκτος απο τους γονεις του?". Σε αυτό σου το ερώτημα θα σου απαντούσα ότι κυρίως χρειάζεται χρόνος. Το παιδί σου είναι αρκετά μικρό (αναφέρεις ότι είναι 4 μηνών) οπότε θα πρέπει να κάνεις υπομονή. Το ότι κλαίει με τους ξένους δεν μου λέει και πολλά. Συμβαίνει με όλους; Ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας; Συνήθως (γιατί τίποτα δεν είναι απόλυτο) τα πολύ μικρά μωρά κλαίνε όταν βρίσκονται στα χέρια των αντρών γιατί τα χαρακτηριστικά τους είναι πιο άγρια και τα τρομάζουν. Δυστυχώς μόνο με υποθέσεις μπορώ να σου απαντήσω... Επιπλέον, όπως αναφέρω στο άρθρο μου τα βρέφη με ασφαλή δεσμό έχουν γονείς που τους καλύπτουν τις συναισθηματικές ανάγκες και τα βοηθούν να ανακαλύπτουν τον κόσμο. Αυτές είναι ίσως οι πιο γενικές οδηγίες που θα μπορούσα να σου δώσω. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να μιλήσουμε σε πιο προσωπικό επίπεδο και φυσικά δεν γίνεται από εδώ μέσα...
    Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον που έδειξες για το blog μου και ελπίζω να σου έλυσα τις απορίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα.Με λένε Μαρία και είμαι μητέρα ενος αγοριού 8 μηνών.Αντίθετα σε εμένα δε φαίνεται να με ψάχνει όταν φεύγω΄ούτε με αναζητά με΄σα στο σπίτι..Τί να σημαίνει;Αντίθετα δείχνει προτίμηση στο μπαμπά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα Μαρία. Αυτό που αναφέρεις μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, αλλά μπορεί να σημαίνει και πολλά. Μπορεί να έχει αναπτύξει συναισθηματικό δεσμό με τον σύζυγό σου και όχι με εσένα. Αυτό δεν είναι κακό. Με το άρθρο μου θέλησα να καταστήσω σαφές ότι το άτομο με το οποίο ένα βρέφος θα αναπτύξει τον δεσμό μπορεί να είναι είτε ο πατέρας, είτε η μητέρα, είτε κάποιο άλλο πρόσωπο. Από την άλλη, ίσως και εσύ να μην περνάς αρκετό ποιοτικό χρόνο μαζί του. Η συμβουλή μου είναι να μην πανικοβάλλεσαι, να περνάς δημιουργικό χρόνο με το παιδί σου και να περιμένεις να δεις στο μέλλον τι θα γίνει.

    Φιλικά,
    Μαριάνθη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλησπερα,με λενε νικη,το παιδακι μου ειναι 9 μηνων και την τελευταια εβδομαδα παρουσιασε αλλαγη στη συμπεριφορα της σε σχεση μενα.
    Απο κει που μπορουσε να καθεται και μια ωρα μονη της και να παιζει ηρεμα,ξαφνικα ουτε στην τουαλετα δε μπορω να παω!την πιανει φοβερη αγωνια.
    Αυτο που ηθελα να ρωτησω ειναι,αν ειναι σκοπιμο να την αφηνω να κλαει οταν πρεπει να κανω δουλειες,η να καθομαι συνεχεια διπλα της για να μην ταραζεται μεχρι να περασει η φαση που περναει?
    ευχαριστω !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα Νίκη,

    Προφανώς η αλλαγή αυτή στην συμπεριφορά της δεν είναι τόσο ξαφνική όσο νομίζεις. Πιθανότατα κάποιο γεγονός (ασήμαντο για σένα, σημαντικό για εκείνη όμως) της προκάλεσε ανασφάλεια. Για να μπορέσει το παιδί σου πάλι να αποκτήσει την αυτοπεποίθησή του η λύση βρίσκεται στο ενδιάμεσο. Δηλαδή δεν είναι σκόπιμο ούτε να το αφήνεις να κλαίει με τις ώρες και να φθείρεται ψυχολογικά, αλλά ούτε και με το πρώτο κλάμα να το παίρνεις αγκαλιά. Η γνώμη μου είναι να ξεκινήσεις σιγά σιγά να την αφήνεις μόνη. Για παράδειγμα την πρώτη μέρα βάλτην να κάτσει σε μια καρέκλα και εσύ κάνε τις δουλειές σου από ένα σημείο που να σε βλέπει αλλά και να μπορεί πιθανώς να σε αγγίζει. Παράλληλα μίλα της για να την καθησυχάσεις ή πες της κάποιο τραγούδι ή γενικά κάνε πράγματα που θα της προκαλέσουν χαρά. Σταδιακά θα απομακρύνεσαι από κοντά της, άλλοτε για δευτερόλεπτα και άλλοτε για περισσότερο. Έτσι σιγά σιγά το παιδί σου θα καταλάβει πως όταν δεν σε βλέπει δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεσαι ή ότι δεν θα ξανάρθεις ποτέ.

    Φιλικά,
    Μαριάνθη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα, ονομάζομαι Μαρία. Ο προσβληματισμός μου αφορά το ότι η κόρη μου, που είναι 18 μηνών, θέλει να βρίσκομαι συνέχεια κοντά της και απορρόπτει την παρουσια οποιουδήποτε άλλου ατόμου (του πατέρα της, της γιαγιάς, του παππού). Να σημειώσω ότι μέχρι πριν 2 εβδομάδες την φροντίδα της είχε η γιαγιά της, μεταξύ τους είναι πολύ δεμένες, και ότι εδώ και 2 εβδομάδες την παίρνω σε βρεφονηπιοκομικό. Πλέον όταν είμαι εγώ παρούσα θέλει μόνο εμένα, όχι τη γιαγιά ή κάποιο άλλο από τα άτομα που την φροντίζουν συνήθως. Είναι δυνατό αυτή η έντονη προσκόλληση και το άγχος που βιώνει να σχετίζονται με το γεγονός ότι εγώ είμαι αυτή που την παίρνω στο βρεφικό και την "αφήνω" σε ένα ξένο περιβάλλον. Να σημειώσω ότι τα απογεύματα τα περνάμε πάντα μαζί, κάνουμε συνέχεια αγκαλιές, παίζουμε μαζί, μιλάμε, γενικά της αφιερώνω σχεδόν όλο το χρόνο μου πολύ προθυμα. Παρόλα αυτά θέλω να επιζητά και να απολαμβάνει και την παρουσία του πατέρα της, ο οποίος προσπαθεί πολύ για να την κερδίσει.
    Συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα.
    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρία.

      Η συμπεριφορά που μου περιγράφεις μπορεί να είναι προσωρινή και να περάσει χωρίς εσύ να χρειαστεί να κάνεις κάτι. Από την άλλη, μπορεί όντως να πρόκειται για κάποιο άγχος αποχωρισμού. Το γεγονός ότι την "απέκοψες" από την γιαγιά που λατρεύει αλλά ταυτόχρονα και από εσένα (πηγαίνοντάς την στον παιδικό σταθμό), από μόνα τους είναι αρκετά σημαντικά γεγονότα για να οδηγήσουν την μικρή σε αυτή την εξάρτηση. Την γιαγιά πιθανότατα την "ξέχασε" γρήγορα γιατί μέσα σε αυτή την αγχώδη κατάσταση, εσύ είσαι το κοντινότερο άτομό της, το πιο "δυνατό" που θα μπορέσει να την προστατέψει. Επιπλέον, ίσως να φταίει και ο βρεφικός σταθμός. Έχεις ρωτήσει το προσωπικό πως συμπεριφέρεται εκεί;

      Η συμβουλή μου, πάντως, είναι πως αν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος να την κρατήσεις λίγο καιρό ακόμη στο σπίτι, κοντά στην γιαγιά της. Μερικοί μήνες ωρίμανσης ακόμη ίσως την βοηθήσουν να προσαρμοστεί καλύτερα σε έναν τέτοιο αποχωρισμό. Διαφορετικά, προσπάθησε να την αφήνεις όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες στο σχολείο και προοδευτικά να τις αυξάνεις. Γενικά, προσπάθησε να της παρέχεις περισσότερο ασφαλές περιβάλλον και σταδιακά μεγάλωνε τις επαφές με ξένα άτομα.

      Φιλικά,
      Μαριάνθη

      Διαγραφή
  8. Καλησπερα,η κορη μου ειναι 14μηνων,σταματησε να κοιμαται μονη της τα βραδια εδω κ 5 μηνες,ξυπναει,ουρλιαζει κ δενμε σταματαει σε σημειο που να κανει εμετο,χωρια του οτι απλωνει χερι οταν την μαλωνεις,κλωτσαει κ χτυπιεται.Πλεον δεν καθεται με παππουδες κ λεει συνεχεια μαμα.Γιατι τετοια ακραια συμπεριφορα?που κανω λαθος?? Ποτε θα το ξεπερασει κ πως? Ευχαριστω!!! Βικτωρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα Βικτώρια.

    Οι λόγοι αυτής της ξαφνικής αλλαγής στην συμπεριφορά του παιδιού σου μπορεί να είναι πολλοί. Και φυσικά χωρίς να ξέρω ούτε το παιδί αλλά ούτε και εσένα (τον τρόπο δηλαδή που συμπεριφέρεσαι στην κόρη σου)δεν μπορώ να σου απαντήσω από εδώ. Θα σε συμβούλευα να επισκεφτείς κάποιον επαγγελματία ο οποίος θα έχει την δυνατότητα να σας δει από κοντά και να δει και τις μεταξύ σας αλληλεπιδράσεις.

    Φιλικά,
    Μαριάνθη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπερα
    η κορη μου ειναι 16 μηνων. την προσεχω εγω και πολυ λιγες ωρες την αποχωριζομαι οταν δουλευω. Ομως οταν βλεπει την γιαγια της δεν εχει κανενα προβλημα να με αποχωριζεται ισα ισα που προτιμα καποιες φορες να ειναι με εκεινη παρα με εμενα οταν ειμαστε και οι δυο παρουσες. Ανησυχω για το αν εχει μπερδεψει τους ρολους μας και προτιμα περισσοτερο την γιαγια παρολο που την βλεπει πολυ λιγο μεσα στην εβδομαδα αλλα ανελειπως. Αυτο συνεβαινε παντα.
    Επισης τον τελευταιο καιρο οταν ξυπναει το βραδυ (1 φορα) ναι μεν κλαιει αλλα δεν απλωνει τα χρια της οπως παλιοτερα να την παρω αγκαλια. Ανυσηχω πολυ για το αν με θελει και πως νοιωθει για μενα. νομιζω οτι προτιμα αλλους απο μενα.

    Ευχαριστω,
    Καλλιροη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Καλλιρόη,

      Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ μέσω του διαδικτύου να σου απαντήσω με σιγουριά για το τι μπορεί να συμβαίνει στο παιδί σου. Μπορεί να πρόκειται απλώς για μια φάση ανεξαρτητοποίησης από εσένα. Λόγο, όμως, του νεαρού της ηλικίας της, φυσικά, δεν μπορεί να το κάνει εντελώς. Από την άλλη μπορεί η γιαγιά της να της καλύπτει πιο ουσιαστικές ανάγκες και παρότι περνάει λιγότερο χρόνο μαζί της να την επιθυμεί περισσότερο. Με άλλα λόγια, μπορεί να περνάει πιο ποιοτικό χρόνο με το εγγόνι της από ότι εσύ.

      Σε κάθε περίπτωση θα σε συμβούλευα να δώσεις λίγο χρόνο στην σχέση σου με την κόρη σου, πριν να αρχίσεις να ανησυχείς. Προσπάθησε να απαντήσεις στα εξής ερωτήματα για να καταλάβεις τι νιώθει για σένα: Σε στιγμές άγχους, φόβου, ανασφάλειας σε αναζητεί; Ποιες και τι είδους είναι οι αλληλεπιδράσεις που επιδιώκει μαζί σου; Εσύ ποιες ανάγκες της προσπαθείς να καλύψεις;

      Καλή συνέχεια.

      Φιλικά,
      Μαριάνθη

      Διαγραφή
  11. Καλησπέρα!θα ήθελα κι εγώ να σας εκφράσω την έγνοια μου για την κόρη μου(19 μηνών).Από τον Ιούνιο που σταμάτησα τη δουλειά μέχρι και αρχές Οκτώβρη που επέστρεψα στη δουλειά ήμασταν κάθε μέρα ολη μέρα μαζί!περάσαμε ένα πολύ όμορφο καλοκαιρι!Τις πρώτες δύο εβδομάδες που ξεκίνησα δουλειά ήταν μια χαρά,τις τελευταίες 2 εβδομάδες αρνείται να κοιμηθεί το μεσημέρι!και λέω αρνειται γιατί καταλαβαίνω πως είναι κουρασμένη!φοβάται μήπως φύγω!αρχικά την άφησα και δεν την πιεσα να κοιμηθεί!είδα όμως πως το παιδί πέρα από 7-8 το βράδι δεν άντεχε!3 μέρες τώρα είμαι δίπλα μέχρι να ηρεμήσει να κοιμηθεί!αυτό είναι όμως κάτι που με κουράζει πολύ καθώς είμαι από τις 6 το πρωι στο πόδι!θα ήθελα πολύ τις συμβουλές σας!και επίσης να μου πειτε κατά ποσο η συμπεριφορά της δείχνει οτι δεν περνάει καλά στη γιαγιά τα πρωινα που λείπω
    ευχαριστω πολύ!
    καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα.

      Για άλλη μια φορά θα πρέπει να αναφέρω πως η ηλικία του παιδιού σας είναι πολύ μικρή και πως φυσικά μέσα από ένα τόσο σύντομο κείμενο κανείς δεν μπορεί να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα.

      Από εκεί και πέρα μερικές καλές τακτικές ύπνου είναι να φροντίσετε να τηρούνται αυστηρά οι ώρες αυτού. Δεν πρέπει να αλλάζουν κάθε μέρα. Μια ώρα πριν τον ύπνο θα σταματήσετε οποιαδήποτε παιχνίδι και θα μπείτε σε φάση χαλάρωσης. Ετοιμάστε τις ένα χαμομήλι ή ένα ζεστό γάλα. Ξαπλώστε παρέα στον καναπέ και διαβάστε ένα παραμύθι. Να της μιλάτε σιγά και με ηρεμία. Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα μεταβατικό στάδιο. Χαμηλώστε τον φωτισμό και απομακρύνετε οτιδήποτε μπορεί να της αποσπάσει την προσοχή.

      Όσον αφορά το αν περνάει καλά με την γιαγιά της, αυτό δεν μπορώ να σας το απαντήσω. Το ότι δεν κοιμάται το μεσημέρι δεν είναι ένδειξη απαραίτητα ότι φοβάται μην σας χάσει ή ότι δεν περνάει καλά με την γιαγιά. Καλό θα είναι να ρωτήσετε εκείνη για την συμπεριφορά της εγγονής της, όταν είναι μαζί.

      Καλή συνέχεια και σε εσάς.

      Διαγραφή
    2. Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση!Θα ακολουθήσω τις συμβουλές σας και θα επανέλθω με νεότερα!

      Διαγραφή
  12. είπα να την αφήσω να αναβοσβήνει το φως αφού το επιθυμεί και να καταπιέσω το φόβο μου ότι θα πέσει από την αλλαξιέρα!κοιμήθηκε μια χαρά!αναψε μια φορά το φως κι έπεσε για ύπνο!χαίρομαι πολύ!καλή συνέχεια και σας ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπερα. Εχω εναν γιο 7 μηνων. Στο σπιτι εκτος απο εμας μενει κ η μητερα μου που ειναι χηρα. Το μωρο το φροντιζω εγω αλλα ασχολειται κ η μητερα μου καποιες φορες για να με ξεκουρασει ή αν χρειαστει να λειψω. Συνηθως ομως τον κραταει για πολυ λιγο. Επισης, οταν ο μπεμπης τρωει και μερικες φορες γκρινιαζει ερχεται και του κανει γκριματσες κ παιχνιδια για να τελειωσει το φαγητο του οσο κι αν εγω επιμενω να με αφηνει μονη μαζι του. Και οταν τον εχει εκεινη του κανει γκριματσες κ αστειους ηχους κ εκεινος γελαει. Το προβλημα μου ειναι οτι την τελευταια εβδομαδα το μωρο δειχνει προτιμηση στη γιαγια. Οταν την βλεπει να μπαινει στο δωματιο τιναζεται απο την αγκαλια μου και της απλωνει τα χερια για να τον παρει κ αν δεν τον παρει κλαιει. Επισης κ οταν γυρναει ο πατερας του απο τη δουλεια θελει να παει στην αγκαλια του και να φυγει απο εμενα. Με πληγωνει πολυ αυτο γιατι κανω οτι μπορω για να τον απασχολω ολη τη μερα και εκεινος μολις βλεπει τη γιαγια η τον μπαμπα να με απορριπτει. Τι μπορω να κανω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα.

      Αν διαβάσεις και τα προηγούμενα σχόλια, θα δεις ότι πολλές μητέρες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με τα παιδιά τους. Η ηλικία του γιου σου είναι πολύ μικρή και όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούμε να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Και σίγουρα όχι μέσω ενός τόσο μικρού κειμένου και μέσω του διαδικτύου. Το πιο πιθανό είναι να περνάει απλώς μία φάση ή να προτιμάει την μητέρα σου μόνο σε στιγμές που αναζητά το παιχνίδι. παιδί σου.

      Η πρότασή μου είναι να περιμένεις και αν σε βάθος χρόνου δεις ότι η προτίμησή του αυτή εμμένει και ότι συνεχίζει να σε αποφεύγει, απευθύνσου σε κάποιον συνάδελφο ψυχολόγο της περιοχής σου.

      Φιλικά,
      Μαριάνθη

      Διαγραφή
    2. Να αναφερω επισης οτι οταν κοιμαται ακομη και την ημερα κοιμαμαι διπλα του και με κραταει αγκαλια και ετσι κοιμαται ηρεμος. Αν δεν ειμαι διπλα του κοιμαται ελαχιστα. Δεν ξερω τι δεν κανω καλα και αγχωνομαι πολυ. Οταν ειμαστε οι δυο μας ειμαστε μια χαρα. Οταν βλεπει την μητερα μου ή τον μπαμπα του ο οποιος λειπει πολλες ωρες τοτε αναστατωνεται και θελει να παει στην δικη τους αγκαλια. Εχετε καμια προταση για να βελτιωθει η κατασταση και να μη χειροτερευσει ωστε να χρειαστουμεβοηθεια; Αγχωνομαι και κλαιω καθε βραδυ.

      Διαγραφή
    3. Τι εννοείς "να χειροτερεύσει η κατάσταση"; Σου εξήγησα από το προηγούμενο σχόλιο πως ακόμη είναι νωρίς για να μπορούμε να συζητάμε για οποιαδήποτε πρόβλημα. Αναφέρεις, ακόμη, πως όσο είστε μαζί, περνάτε καλά και πως μόνο όταν έρχεται η γιαγιά ή ο μπαμπάς του αναζητάει εκείνους. Αυτό δεν είναι κατά ανάγκη προβληματικό. Είναι επιθυμητό το παιδί να ανεξαρτητοποιείται και να δημιουργεί σχέσεις και με άλλους ανθρώπους. Τέλος, όπως προανέφερα, δεν μπορούμε να δώσουμε οδηγίες μέσω του διαδικτύου. Το μόνο που μπορώ να σου προτείνω είναι να κάνεις υπομονή και ίσως να επισκεφτείς έναν συνάδελφο για να διαχειριστείς το δικό σου άγχος. Γιατί όσο είσαι αναστατωμένη και σε επιφυλακή, τόσο θα αναστατώνεται και ο γιος σου. Δώσε χρόνο και στους δυο να προσαρμοστείτε στο νέο αυτό στάδιο ανάπτυξης

      Διαγραφή
  14. Καλημέρα θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Έχω ένα αγοράκι 14 μηνων κι έχουμε μια όμορφη και ασφαλή προσκοληση.το θέμα είναι ότι θα χρειαστεί να φύγω για 4 μέρες εξωτερικο και θα μείνει με τον πατέρα του που λατρευει.θα επηρεασει τον δεσμό μας αυτή η απομακρυνση? Τι πρέπει να προσέξω? Ευχαριστώ θερμά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως προκληθεί μια αναστάτωση. Αν μπορείτε να μιλάτε μέσω skype για να σας βλέπει. Κυρίως το βάρος θα πέσει στον πατέρα που θα πρέπει να την καθησυχάσει και να την διαβεβαιώσει ότι σύντομα θα γυρίσετε

      Διαγραφή
  15. Καλησπερα. Αν ενα μωρο γυρω στους 11 μηνες εχει αναπτυξει δεσμο με αλλο συγγενικο προσωπο το οποιο ζει μαζι με την οικογενεια, υπαρχει η δυνατοτητα να αντιστραφει η κατασταση και να ενισχυθει η σχεση με τη μαμα και αν ναι πως δεδομενου οτι το αλλο προσωπο ειναι παντα εκει διαθεσιμο; Σημ. Παντα καλυπτα τις αναγκες του μωρου και το φροντιζα και ημαστε αγκαλια συνεχεια ομως λογω καταστασεων και ασχημης ψυχολογια για τους πρωτους 6 μηνες το αλλο προσωπο ηταν συναισθηματικα διαθεσιμο πιο πολυ απο μενα. Για μενα καποια πραγματα τους πρωτους μηνες ηταν σαν αγγαρεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα.
      Ναι υπάρχει η δυνατότητα να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση αρκεί να είστε συναισθηματικά διαθέσιμη για το μωρό σας συνεχώς. Με άλλα λόγια να αναλάβετε εξολοκλήρου τον ρόλο που παίζει αυτή την στιγμή το άλλο συγγενικό πρόσωπο

      Διαγραφή
  16. Καλησπέρα
    Έχω ένα γιο 2 ετών ο οποίος πηγαίνει παιδικό σταθμό εδω και 3 μήνες. Η κόρη μου είναι 3,5 ετών. Η δασκάλα του μου λέει ότι δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες, είναι συνήθως μόνος του, δεν μιλάει ιδιαίτερα και ενώ δεν κλαίει (πια) με ζητάει συνεχώς και είναι πάντα σε θέση φυγής! Στο σπίτι είναι αρκετά προσκολλημένος μαζί μου, και τώρα πια δεν μπορώ να φύγω χωρίς να με αναζητήσει. συμβαίνει όμως και το εξης παράδοξο: όταν πριν 3 μήνες δούλευα 9 ώρες την ημέρα και αυτός ήταν σπίτι με τον μπαμπά φαινόταν να ήταν λιγότερο προσκολλημένος και πιο άνετος στην απουσία μου. Αυτούς τους 3 μήνες μου λέει πολλές φορές για κουκλάκια ή αντικείμενα γενικότερα "μαμά το φοβάμαι αυτό", κάτι που δεν το έλεγε πριν. Τι μπορώ να κάνω για να μην είναι τόσο θλιμμένος? Είναι φυσιολογικά αυτά ή κάνω κάτι λάθος? Πώς θα καταλάβω ότι η σχέση μας είναι, αν είναι, ασφαλούς προσκόλλησης? Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλησπέρα σας.
    Ο φόβος είναι φυσιολογικό κομμάτι αυτής της ηλικίας. Όπως επίσης και το άγχος αποχωρισμού. Θα δημοσιεύσω ένα άρθρο για το τι μπορείτε να κάνετε σχετικά με αυτό. Για να καταλάβετε αν έχει ασφαλή προσκόλληση, διαβάστε το πείραμα με τον ξένο που έγινε και συγκρίνετε με το παιδί σας αν φέρεται ανάλογα σε νέους χώρους και με νέα πρόσωπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 11 ΜΗΝΩΝ.ΚΛΑΕΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΓΤ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΘΕΛΕΙ ΑΓΚΑΛΙΑ.ΠΑΙΖΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ Κ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΛΑΕΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙς ΑΓΚΑΛΙΑ.ΕΧΩ ΤΡΕΛΛΑΘΕΙ Κ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ...ΑΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΠΩς ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ Κ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΤΗ ΜΑΘΩ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΝΑ ΚΛΑΕΙ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αφήστε το ένστικτό σας να σας καθοδηγήσει. Οι περισσότερες μητέρες ωστόσο, από την φύση τους δεν μπορούν να αφήσουν τα μωρά τους να κλαίνε. Η αγκαλιά προσφέρει ασφάλεια στο μωρό και βοηθάει στο δέσιμο της δυάδας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σας. Διάβασα το άρθρο σας πολύ ενδιαφέρον. Στην διπλωματική μου εργασία ασχολούμαι με την θεωρία προσκόλλησης ή συναισθηματικού δεσμού.Απλά με έχουν προβληματίσει οι έννοιες του συναισθηματικού δεσμού και προσκόλλησης. Μιλάμε για δυο ίδιες έννοιες ή διαφορετικές; attachment σημαίνει δεσμός ή προσκόλλησης; Σύμφωνα με αυτά που διάβασα ο δεσμός είναι bonding και η προσκόλληση attachment.

      Διαγραφή
    2. Ο αγγλικός όρος που εισήχθει από τον Bowlby είναι attachment που στα ελληνικά σημαίνει προσκόλληση και έχει αρνητική χροιά. Για αυτό προτιμάται ο όρος δεσμός, χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα

      Διαγραφή
  20. Εχω ενα βρεφος 9 μηνων περναμε ολη την μερα μαζι οταν γυρναει ο πατερα του θελει αγκαλια απο αυτον κ κλαιει μεχρι να τον παρει πραγμα που το θεωρω φυσιολογικο οταν το περνει αγκαλια με ψαχνει κ οταν με βλεπει ξεκαρδιζεται στα γελια οτα λειπω κ γυρναω αρνείται κ την βλεματικη επαφη κ την σωματικη μετα απο κανα μισαωρο με αναζητα κ του καλυπτω τις ανάγκες ειναι φυσιολογικο να με απορρίπτει οταν γυρναω απο καποια εξωτερικη δουλεια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σας.
      Ναι θα μπορούσε να είναι φυσιολογική συμπεριφορά. Δεν εντοπίζω κάτι ανησυχητικό, αν και όπως καταλαβαίνετε δεν μπορώ να έχω μια σφαιρική και ολοκληρωμένη άποψη μέσα από ένα κείμενο.

      Διαγραφή
  21. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλησπερα σας! Εχω ενα κοριτσακι 7 μηνων και ξαφνικα βαζει τα κλαμματα οταν απομακρυνομαι. Δεν μπορω να παω ουτε στην τουαλετα. Μεχρι τωρα καθοταν και επαιζε ειτε ημουν διπλα της ειτε οχι. Τωρα καθεται μονο οσο γυρναει και βλεπει οτι καθομαι κοντα της. Ανησυχω γιατι σε 2-3 μηνες θα πρεπει να επιστρεψω στην δουλεια και μεχρι τωρα δεν εχει μεινει με καποιον αλλο. Κατανοω το να με ψαχνει οταν πειναει η οταν νυσταζει (εχει μαθει να καλυπτω εγω αυτες τις αναγκες της) αλλα πως θα παω στη δουλεια χωρις να σκεφτομαι οτι το παιδι μου θα κλαιει οσες ωρες λειπω. Εδω θελω να σημειωσω οτι δουλευω σε βαρδιες και δεν θα ειναι συγκεκριμενες οι ωρες που θα λειπω. Δεν μπορει ουτε ο αντρας μου ουτε η πεθερα μου να την ηρεμησουν οταν με ψαχνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σας.

      Θα ξεκινήσετε από τώρα σταδιακά να αφήνετε το άτομο που θα την φροντίζει να της καλύπτει τις διάφορες ανάγκες της (τάισμα, άλλαγμα πάνας κτλ) ενώ είστε και εσείς παρούσα. Έπειτα και πάλι σταδιακά θα την αφήνετε με το άτομο που θα την φροντίζει και εσείς θα απομακρύνεστε από τον χώρο. Στην αρχή για μερικά λεπτά και σταδιακά θα αυξάνετε.
      Όλα θα πάνε καλά.
      Καλή επιστροφή στην δουλειά σας!
      Μαριάνθη

      Διαγραφή
  23. Καλησπερα σας! Εχω ενα κοριτσακι 7 μηνων και ξαφνικα βαζει τα κλαμματα οταν απομακρυνομαι. Δεν μπορω να παω ουτε στην τουαλετα. Μεχρι τωρα καθοταν και επαιζε ειτε ημουν διπλα της ειτε οχι. Τωρα καθεται μονο οσο γυρναει και βλεπει οτι καθομαι κοντα της. Ανησυχω γιατι σε 2-3 μηνες θα πρεπει να επιστρεψω στην δουλεια και μεχρι τωρα δεν εχει μεινει με καποιον αλλο. Κατανοω το να με ψαχνει οταν πειναει η οταν νυσταζει (εχει μαθει να καλυπτω εγω αυτες τις αναγκες της) αλλα πως θα παω στη δουλεια χωρις να σκεφτομαι οτι το παιδι μου θα κλαιει οσες ωρες λειπω. Εδω θελω να σημειωσω οτι δουλευω σε βαρδιες και δεν θα ειναι συγκεκριμενες οι ωρες που θα λειπω. Δεν μπορει ουτε ο αντρας μου ουτε η πεθερα μου να την ηρεμησουν οταν με ψαχνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό θα ήταν, πριν επιστρέψετε στην δουλειά σας, να περάσετε μια φάση προσαρμογής όπου το παιδί θα το προσέχει κάποιος άλλος ενήλικας

      Διαγραφή
  24. Καλησπερα.εχω ενα γιο 10 μηνων.Πριν λιγο καιρο επεστρεψα στη δουλεια μου οποτε τον προσεχουν οι γιαγιαδες του εναλλαξ.Εχει λιγες μερες που στη μια εκ των δυο δειχνει μεγαλη αδυναμια.Μολις τη δει ανυπομονει να την αγκαλιασει και οταν φευγει εχουμε κλαματα.Οταν φευγω εγω για τη δουλεια ομως αδιαφορει τελειως κ γενικως οταν ειναι μαζι της.Απο τη μια χαιρομαι γιατι θελω να ειναι ανεξαρτητος αλλα απο την αλλη μου ειναι δυσκολο γιατι σκεφτομαι οτι κανω καπου λαθος.Εννοειται βεβαια οτι η γιαγια ασχολειται αποκλειστικα μαζι του ενω εγω πρεπει να ασχοληθω κ με τις δουλεις του σπιτιου.Αν και θεωρω οτι παντα ειμαι διπλα του να καλυψω τις αναγκες του σωματικες και ψυχολογικες.Η αληθεια ειναι ομως οτι η ψυχολογια μου δεν ειναι καλη παρολο που προσπαθω να το κρυψω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σας.
      Ο προβληματισμός σας είναι γιατί το παιδί δείχνει "μεγαλύτερη αδυναμία" στην μια γιαγιά από ότι σε εσάς; Αν ναι, ξεκινάμε με το ότι είναι πολύ μικρός ακόμα για να μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Επιπλέον, ο καθένας θα προτιμούσε ένα άτομο που τον διασκεδάζει και τον κάνει να περνάει καλά, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι τον αγαπά περισσότερο κτλ. Θέλω να πω, ότι μπορεί ο γιος σας να δείχνει μια φαινομενική αδυναμία στην γιαγιά απλά και μόνο επειδή περνάει καλά μαζί της. Τέλος τα ψυχολογικά που αναφέρατε όσον και αν προσπαθείτε να τα κρύψετε ενδεχομένως το παιδί να τα διαισθάνεται. Αναφέρεται ότι προσπαθείτε να του καλύψετε τις σωματικές και ψυχολογικές του ανάγκες αλλά ίσως όταν το κάνετε δεν είσαι πραγματικά εκεί. Για παράδειγμα μπορεί να παίζετε με το παιδί αλλά το μυαλό σας να τρέχει αλλού. Να νιώθετε ότι καλύπτεται μια ανάγκη του αλλά επί της ουσίας να μην το κάνετε. Ίσως θα ήταν επιθυμητό να ασχοληθείτε με την ψυχολογία σας είτε μόνη σας, είτε αν πρόκειται για κάτι σοβαρό με την βοήθεια κάποιου ειδικού.
      Φιλικά,
      Μαριάνθη

      Διαγραφή
  25. Γεια σας.έχω ενα παιδι δυο ετων.δεν εργάζομαι και ασχολούμαι όλη μέρα Μαζί του.απο πολύ μικρός ηταν ανήσυχος λόγω δυσανεξιας στη λακτόζης -δυστυχώς αργησαμε να το ανακαλύψουμε.ετσι περασαν πολλοι μηνες με ενα πολυ ανησυχο βρεφος (μεικτη διατροφη) που ηρεμουσε μονο στην αγκαλια μου.εμαθε λοιπον να κοιμάται σχεδόν παντα μαζί μου.γενικά μιλάει πολύ,είναι ζωηρός,έκοψε πάνα και λίγο νωρίτερα πιπιλα χωρίς κανένα πρόβλημα.οι προβληματισμοι μου εχουν αρχισει τον τελεθταιο καιρο...α)τους τελευταίους τρεις μηνες έχει μεγάλη δυσκολία στο ν αποκοιμηθεί.διώχνει τον πατερα του απο το σπίτι κ του λέει να παει στη δουλεια του για να μείνει μονο μς τη μαμά.β)έχει αποκτήσει προσκόλληση στον παππού του.τη γιαγιά (μητέρα μου κ νεότατη) αλλες φορες τη λαχτάρα και αλλες όχι.σήμερα την έδιωξε απο το σπίτι.γ)δεν θελει να μοιραζεται κανενα παιχνιδι του με τα παιδια στις παιδικες χαρες.θυμωνει,τα μαζευει και πηγαινει παραπερα να παιξει μονος του. Δ)έχω κανει κάτι λάθος σχετικα με τη διαπαιδαγώγηση του μικρού μου ή είναι απλα μια φαση που περνάει?οι συμβουλές σας υπερπολυτιμες.σας ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σας.
      Οι συμπεριφορές του είναι φυσιολογικές για ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Διανύεται τώρα μια περίοδο που είναι γνωστή ως terrible two. Η ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία ολοένα και αυξάνεται. Ωστόσο, λόγο ηλικίας νιώθει και ανασφάλειες. Όλο αυτό συχνά οδηγεί σε ξεσπάσματα και εντάσεις. Με υπομονή και αγάπη σύντομα θα περάσετε και αυτό το στάδιο και το παιδάκι σας θα βγει ακόμα πιο ώριμο

      Διαγραφή
  26. Γεια σας.έχω ενα παιδι δυο ετων.δεν εργάζομαι και ασχολούμαι όλη μέρα Μαζί του.απο πολύ μικρός ηταν ανήσυχος λόγω δυσανεξιας στη λακτόζης -δυστυχώς αργησαμε να το ανακαλύψουμε.ετσι περασαν πολλοι μηνες με ενα πολυ ανησυχο βρεφος (μεικτη διατροφη) που ηρεμουσε μονο στην αγκαλια μου.εμαθε λοιπον να κοιμάται σχεδόν παντα μαζί μου.γενικά μιλάει πολύ,είναι ζωηρός,έκοψε πάνα και λίγο νωρίτερα πιπιλα χωρίς κανένα πρόβλημα.οι προβληματισμοι μου εχουν αρχισει τον τελεθταιο καιρο...α)τους τελευταίους τρεις μηνες έχει μεγάλη δυσκολία στο ν αποκοιμηθεί.διώχνει τον πατερα του απο το σπίτι κ του λέει να παει στη δουλεια του για να μείνει μονο μς τη μαμά.β)έχει αποκτήσει προσκόλληση στον παππού του.τη γιαγιά (μητέρα μου κ νεότατη) αλλες φορες τη λαχτάρα και αλλες όχι.σήμερα την έδιωξε απο το σπίτι.γ)δεν θελει να μοιραζεται κανενα παιχνιδι του με τα παιδια στις παιδικες χαρες.θυμωνει,τα μαζευει και πηγαινει παραπερα να παιξει μονος του. Δ)έχω κανει κάτι λάθος σχετικα με τη διαπαιδαγώγηση του μικρού μου ή είναι απλα μια φαση που περνάει?οι συμβουλές σας υπερπολυτιμες.σας ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Είναι απλώς μια φάση. Όλες οι συμπεριφορές που αναφέρετε είναι απολύτως φυσιολογικές. Δώστε απλώς χρόνο στο παιδί σας να μεγαλώσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Καλησπέρα σας, έχω δίδυμα 11 μηνων κορίτσια... το τελευταίο 2μηνο η μία μικρή έχει κολλήσει πολύ με την μία γιαγιά της σε σημείο να μη θέλει εμενα όταν είμαστε στον ίδιο χώρο!! Να σήμερα ότι με βοηθούν κνοι 2 γιαγιάδες αλλά η μητέρα μ περισσότερο μένει κ μαζι μ γτ ο Σύζυγος μου λείπει.. όμως το παιδι έχει κολλήσει με την άλλη γιαγιά που την βλέπει 4 φορές την βδομάδα τις μεσημεριανές ώρες... Δν θα με πειράζε αλλά το παιδι αν δν ασχολείται μαζί του ουτε τρώει κλαίει ασταμάτητα και δν κοιμάται αν δν την κρατήσει.. πρέπει να ανησυχώ;; προσπαθώ να δώσω όσα περισσότερα μπορβ αλλά τα μωρά είναι 2 κ δν θελω να αδικήσω κανένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα σας. Δεν καταλαβαίνω τι σας προβληματίζει. Δεν είναι κακό τα παιδιά να νιώθουν προσκόλληση προς ορισμένα άτομα. Εξάλλου τα παιδιά σας ακόμα είναι μικρά και θα αλλάξουν προτιμήσεις

      Διαγραφή