Το επόμενο διάστημα θα αναρτηθούν μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες συναισθημάτων για μικρά παιδιά με στόχο την γνωριμία μαζί τους, την κατανόησή τους και την υγιή διαχείρισή τους.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Εγκέφαλος. Τι είναι ο Εγκέφαλος; Ένα μεγάλο "κουβάρι" που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας και μπορούμε να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για έναν κανονικό εγκέφαλο. Μιλάμε για την χώρα Εγκέφαλο! Υπάρχει χώρα Εγκέφαλος; Σαφώς και υπάρχει! Βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην χώρα Αρθρώσεις και στην χώρα Μύες!
Σας φαίνονται παράξενα όλα αυτά; Και που να ακούσετε ποιοι ζούσαν εκεί! Ζούσαν τα Τερατάκια των Συναισθημάτων! Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν Τερατάκια των Συναισθημάτων! Σαφέστατα και υπάρχουν! Είναι μπαλίτσες που χοροπηδάνε όλη μέρα και τρελαίνουν τον Εγκέφαλο! Είχαν και μαγικές δυνάμεις! Μα βέβαια! Άλλαζαν χρώματα κάθε μέρα! Αλλά ήταν και φυσιολογικά πλασματάκια, σαν εσένα. Τους άρεσε να παίζουν, να χορεύουν, να τρώνε. Να γελάνε και να κλαίνε. Να μαλώνουν και να αγαπιούνται. Τους άρεσαν τόσο πολλά πράγματα, που κανείς θα αναρωτιόταν πως αντέχει αυτή η χώρα και δεν ανατινάσσεται, σαν κάποιο ηφαίστειο! Αλλά βέβαια και αυτή η χώρα ήταν μαγική...
Μια φορά κι ένα καιρό, λοιπόν, ήταν ένας Εγκέφαλος. Και στον Εγκέφαλο ζούσε το Τερατάκι του Θυμού. Όπως σας είπα και πριν, ήταν μπαλάκι και ανάλογα με τα κέφια του έπαιρνε και άλλο χρώμα. Συνήθως ήταν πράσινο. Όμως υπήρχαν και στιγμές που γινόταν κόκκινο. Και αμέσως μετά γινόταν κίτρινο, πριν ξαναγίνει πράσινο. Το Τερατάκι του Θυμού ήταν σκανταλιάρικο σε γενικές γραμμές. Του άρεσε να κάνει αταξίες, όπως να βάζει τρικλοποδιές στο Τερατάκι της Χαράς και να το ρίχνει στις λακκούβες των Δακρύων. Αλλά όσες τρικλοποδιές και να έβαζε, το Τερατάκι της Χαράς όλο γελούσε! Του άρεσε ακόμα να τρομάζει το Τερατάκι του Φόβου, κάνοντάς το "μπου!" κάθε φορά που έμπαινε στο δωμάτιο της Εξερεύνησης. Μα και το Τερατάκι του Φόβου δεν έλεγε να μάθει ότι σε εκείνο το δωμάτιο παραμόνευε συνεχώς το Τερατάκι του Θυμού! Υπήρχαν όμως και στιγμές που προκαλούσε όλεθρο. Όπως στην παρακάτω ιστορία...
Ένα πρωινό το Τερατάκι του Θυμού δεν ξύπνησε καλά. Γενικά το προηγούμενο διάστημα κοιμόταν πολλές ώρες μέσα στην ημέρα. Αλλά τις τελευταίες τρεις ημέρες κοιμήθηκε ελάχιστες ώρες. Κάτι το ενοχλούσε διαρκώς, αλλά δεν ήξερε τι. Τα βράδια στριφογύριζε στο κρεβάτι του, δίχως να το παίρνει ο ύπνος και τα πρωινά περιφερόταν άσκοπα στην χώρα μουρμουρίζοντας διάφορα ακαταλαβίστικα. Ούτε με το Τερατάκι της Ζήλιας έκανε παρέα, που συνήθως σκάρωναν από κοινού σκανταλιές. Όταν το Τερατάκι της Υπερηφάνειας του ζήτησε να ζωγραφίσουν, αρνήθηκε φωνάζοντας ένα τόσο δυνατό ΟΧΙ που έσπασαν τα τζάμια από το σπίτι του Τερατακίου της Αηδίας και ποτάμια Ανατριχίλας πλημμύρισαν τον Εγκέφαλο! Ήταν σοβαρά τα πράγματα σκέφτηκε το Τερατάκι της Ευγνωμοσύνης.
Και πράγματι ήταν και η κατάσταση όλο και σοβάρευε. Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, το Τερατάκι του Θυμού είχε πάρει το πιο κόκκινο χρώμα που είχαν δει ποτέ τους τα Τερατάκια του Εγκεφάλου! Σηκώθηκε στις έξι το πρωί και έσπασε το ξύλινο κρεβάτι που του το είχε κάνει δώρο το Τερατάκι της Συγχώρεσης, μια φορά που μάλωσαν. Κατάπιε το ψυγείο του, επειδή δεν μπορούσε να το βλέπει άλλο άδειο και πέταξε το πόμολο της εξώπορτας στο κεφάλι του Τερατακίου της Χαράς, γιατί δεν ήταν γυαλισμένο. Όμως αυτή την φορά το Τερατάκι της Χαράς δεν γέλασε. Πω πω, κάτι δεν πήγαινε καλά στον Εγκέφαλο...
Έσπρωξε το Τερατάκι της Τρυφερότητας για να μπει πρώτο στο λεωφορείο. Και ενώ συνήθως εκείνο το αγκάλιαζε με στοργή μπροστά σε κάθε του σκανταλιά, τώρα έκλαψε. Μα το Τερατάκι του Θυμού δεν σταμάτησε ακόμα. Φώναξε με οργή στον οδηγό να πάει πιο γρήγορα, χωρίς ωστόσο να βιάζεται. Κατέβηκε στην κεντρική πλατεία. Το Τερατάκι της Έκπληξης το καλημέρισε με ενθουσιασμό, μα εκείνο το χτύπησε δυνατά! Στο συντριβάνι της Περισυλλογής συνάντησε το Τερατάκι του Μίσους.
-Τι θες εδώ;, ρώτησε με αγωνία το Τερατάκι του Μίσους.
-Εσύ τι θες εδώ;, απάντησε νευρικά το Τερατάκι του Θυμού, Συνήθως κοιμάσαι για μήνες ολόκληρους. Πως και ξύπνησες τώρα;
-Άκουσα πολύ φασαρία στον Εγκέφαλο και κατάλαβα πως είσαι εσύ. Τι έχεις;
-Τίποτα!
-Α, ακόμα καλύτερα!, συνέχισε ενθουσιασμένα το Τερατάκι του Μίσους, Θες να σκαρώσουμε καμιά σκανταλιά!
-ΌΧΙ!, κραύγασε.
-Έχω σκεφτεί ένα υπέροχο σχέδιο! Θα ενεργοποιήσουμε το ηφαίστειο των Νεύρων!
-Μα αυτό κοιμάται εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Δεν έχει ξυπνήσει ποτέ. Δεν ξέρουμε πως θα είναι.
-Αυτό δεν είναι το ωραίο; Στην χώρα των Αναμνήσεων λένε διάφορες ιστορίες για αυτό το ηφαίστειο! Ότι μπορεί να γκρεμίσει ακόμα και την χώρα του Εγκεφάλου!
-Εντάξει! Θέλω λίγο να εκτονωθώ. Ήμουν πολύ ήσυχο τον τελευταίο καιρό. Το βράδυ θα σε περιμένω στο ηφαίστειο των Νεύρων. Αντίο!
Αμέσως ένας σεισμός άρχισε στην χώρα, που δεν σταματούσε με τίποτα.
Την συζήτηση αυτή την άκουσε το Τερατάκι του Άγχους και αγχώθηκε. Δεν γίνεται να καταστραφεί ο Εγκέφαλος! Και τι θα απογίνουν όλοι τους; Έπρεπε αμέσως να καλέσει σε συνέλευση όλα τα Τερατάκια για να δουν τι θα κάνουν. Λίγες ώρες αργότερα, στο μέγαρο των Αποφάσεων είχαν συγκεντρωθεί όλα τα Τερατάκια. Επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση και φασαρία. Πρώτη φορά συνέβαινε αυτό στον Εγκέφαλο και δεν ήξεραν πως να το χειριστούν. Τον λόγο πήρε αποφασιστικά το Τερατάκι της Λύπης και είπε:
-Κάτι έχει το Τερατάκι του Θυμού.
-Είναι παράλογο! Δεν είναι φυσιολογικό!, φώναξε το Τερατάκι του Φόβου
-Και βέβαια όχι!, έσπευσε να μιλήσει το Τερατάκι της Αγάπης, Είναι απολύτως φυσιολογικό το Τερατάκι του Θυμού και πρέπει να το βοηθήσουμε! Είμαστε φίλοι του και θα το στηρίξουμε σε κάθε του δυσκολία!
-Και ποιος θα πάει να του μιλήσει;, αγχώθηκε το Τερατάκι του Άγχους.
-Εγώ, απάντησε αποφασιστικά το Τερατάκι της Λύπης και έκλαψε.
Το βράδυ είχε απλωθεί στον Εγκέφαλο και στο ηφαίστειο των Νεύρων είχαν φτάσει το Τερατάκι του Θυμού και του Μισούς. Αλλά προς έκπληξή τους ήταν ήδη εκεί το Τερατάκι της Λύπης.
-Τι θες εσύ εδώ;, ρώτησε θυμωμένα το Τερατάκι του Θυμού.
-Είσαι φίλος μου και σε νοιάζομαι. Πες μου τι έχεις;
-Τίποτα!
-Καταλαβαίνω ότι κάτι έχεις. Μπορείς να μου πεις τι είναι;
-Νεύρα!
-Όλοι μας έχουμε δύσκολες μέρες, σε καταλαβαίνω. Είμαι εδώ για σένα
-Φύγε μακριά του!, φώναξε το Τερατάκι του Μίσους που ένιωθε πως θα χαλάσει το σχέδιό του.
-Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ όσους αγαπάμε, συνέχισε το Τερατάκι της Λύπης κλαίγοντας, Είμαι εδώ για να σε ακούσω. Μίλα μου.
-Δεν θέλω!
-Εντάξει, το σέβομαι, είπε και τον αγκάλιασε με θέρμη.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό! Γιατί είπαμε. Τα Τερατάκια αυτά έχουν μαγικές δυνάμεις! Μόλις λοιπόν το Τερατάκι της Λύπης αγκάλιασε το Τερατάκι του Θυμού, ενώθηκαν! Έγιναν μια πολύχρωμη μπάλα που ακτινοβολούσε και αιωρούνταν! Ο σεισμός σταμάτησε μονομιάς! Το ηφαίστειο των Νεύρων ενεργοποιήθηκε! Ακούστηκε από πέρα ως πέρα ένα δυνατό ΜΠΑΜ και παντού σκόρπισαν Αστεράκια! Αλλά όχι τα γνωστά κίτρινα που λαμπυρίζουν. Όχι, όχι αυτά ήταν ξεχωριστά Αστεράκια! Ήταν Αστεράκια Δακρύων, Οργής και Ανακούφισης! Πλημμύρισαν όλο τον Εγκέφαλο! Ένα Αστεράκι μάλιστα χτύπησε το Τερατάκι του Μίσους και το έριξε αναίσθητο για πολλά χρόνια! Όλα τα Τερατάκια ένιωσαν αγαλλίαση στην καρδούλα τους! Η ηρεμία επανήλθε στον Εγκέφαλο!
Η πολύχρωμη μπάλα προσγειώθηκε και τα Τερατάκια χωρίστηκαν.
-Αποκτήσαμε μια νέα δύναμη!, είπε το Τερατάκι της Λύπης και άρχισε πάλι να κλαίει, Την δύναμη της ενότητας! Κανένα Τερατάκι δεν είναι αρνητικό ή παράλογο! Ενωμένα όλα μαζί, φίλοι καθώς είμαστε μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Θα είμαστε αγκαλιά και θα ακούμε ο ένας τον άλλο! Θα δίνουμε χώρο να εκφραζόμαστε και ένα χέρι βοηθείας για τις δύσκολες στιγμές!
-Είμαστε τα Τερατάκια των Συναισθημάτων! Για όλα είμαστε ικανοί!, φώναξε ευτυχισμένο το Τερατάκι του Θυμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου