Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Εγκέφαλος. Τι είναι ο Εγκέφαλος; Ένα μεγάλο "κουβάρι" που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας και μπορούμε να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για έναν κανονικό εγκέφαλο. Μιλάμε για την χώρα Εγκέφαλο! Υπάρχει χώρα Εγκέφαλος; Σαφώς και υπάρχει! Βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην χώρα Αρθρώσεις και στην χώρα Μύες!
Σας φαίνονται παράξενα όλα αυτά; Και που να ακούσετε ποιοι ζούσαν εκεί! Ζούσαν τα Τερατάκια των Συναισθημάτων! Και μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν Τερατάκια των Συναισθημάτων! Σαφέστατα και υπάρχουν! Είναι μπαλίτσες που χοροπηδάνε όλη μέρα και τρελαίνουν τον Εγκέφαλο! Είχαν και μαγικές δυνάμεις! Μα βέβαια! Άλλαζαν χρώματα κάθε μέρα! Αλλά ήταν και φυσιολογικά πλασματάκια, σαν εσένα. Τους άρεσε να παίζουν, να χορεύουν, να τρώνε. Να γελάνε και να κλαίνε. Να μαλώνουν και να αγαπιούνται. Τους άρεσαν τόσο πολλά πράγματα, που κανείς θα αναρωτιόταν πως αντέχει αυτή η χώρα και δεν ανατινάσσεται, σαν κάποιο ηφαίστειο! Αλλά βέβαια και αυτή η χώρα ήταν μαγική...
Μια φορά κι ένα καιρό, λοιπόν, ήταν ένας Εγκέφαλος. Και στον Εγκέφαλο ζούσε το Τερατάκι της Λύπης. Όπως σας είπα και πριν, ήταν μπαλάκι και ανάλογα με τα κέφια του έπαιρνε και άλλο χρώμα. Συνήθως ήταν μπλε. Αλλά υπήρχαν και οι φορές που γινόταν πορτοκαλί. Και συνήθως μετά γινόταν κίτρινο, πριν ξαναγίνει πορτοκαλί. Το Τερατάκι της Λύπης, όπως πιστεύω θα καταλάβατε, έκλαιγε πολύ. Έκλαιγε όταν το Τερατάκι της Χαράς έλεγε τα ανέκδοτα για τα μπισκότα. Έκλαιγε και όταν το Τερατάκι του Θυμού τρόμαζε το Τερατάκι του Φόβου. Έκλαιγε ακόμα και όταν το Τερατάκι της Αγάπης φύτευε κάθε Άνοιξη τα λουλούδια των καρδιών. Μάλιστα, μια φορά έκλαψε τόσο πολύ όταν το Τερατάκι της Συγχώρεσης του έκανε δώρο μια τούρτα για να του ζητήσει συγγνώμη, που δημιούργησε μια νέα λίμνη! Και τόσο πολύ άρεσε στα Τερατάκια του Εγκεφάλου η λίμνη αυτή, που κάθε χρόνο διοργάνωναν ένα μεγάλο χορό προς τιμή του αγαπημένου τους φίλου! Σε γενικές γραμμές το Τερατάκι της Λύπης ήταν από τα ήσυχα Τερατάκια. Υπήρχαν όμως και στιγμές που προκαλούσε όλεθρο. Όπως στην παρακάτω ιστορία...
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα στον Εγκέφαλο. Αλλά το Τερατάκι της Λύπης έβαλε τα κλάματα, γιατί ο λαμπερός ήλιος "πλημμύρισε" στο σπιτικό του. Έκλαψε και όταν ετοίμασε το πρωινό του, γιατί η φέτα ψωμί δεν ήταν τόσο ίσια όσο θα ήθελε. Έκλαψε και όταν είδε μερικούς κόκκους σκόνης στα παπούτσια του. Δύσκολη μέρα προμηνύονταν...
Στο πάρκο της Διασκέδασης συνάντησε το Τερατάκι της Χαράς που το καλημέρισε με μια χοροπηδηχτή αγκαλιά. Μα πόσο λυπηρό, το Τερατάκι της Λύπης έκλαψε πάλι. Το Τερατάκι του Ενθουσιασμού του έδειξε ένα άσπρο σύννεφο που έμοιαζε με σκυλάκι. Αλλά αυτό προκάλεσε ακόμα περισσότερα δάκρυα... Το Τερατάκι της Έκπληξης το προσκάλεσε στο πικ νικ που μόλις είχε ετοιμάσει με τοστ και φρέσκους χυμούς. Το Τερατάκι της Λύπης με δυσκολία ψέλλισε ένα όχι, πριν το περιλούσει με κλάματα.
Πήγε σε μια άκρη και κάθισε κάτω από ένα δέντρο. "Μα τι τους συμβαίνει;", σκέφτηκε. "Όλα είναι τόσο άσχημα, δεν το καταλαβαίνουν; Και εγώ τόσο μόνο...". Η μία δυσάρεστη σκέψη έφερε την άλλη και πριν το καταλάβει, άρχισε πάλι να κλαίει. Και θα έκλαιγε μέχρι το βράδυ, αλλά κάποια στιγμή πείνασε και σταμάτησε. Αφού έφαγε μερικά μήλα από το δέντρο, πρόσεξε πως σιγά σιγά τα υπόλοιπα Τερατάκια επέστρεφαν στο σπίτι τους. Αλλά αυτό δεν ήθελε να πάει πουθενά. Άλλωστε και το σπίτι του ήταν τόσο άσχημο, ξανασκέφτηκε και ξανάρχισε να κλαίει.
Οι ώρες πέρασαν με σκέψεις για την ασχήμια του κόσμου και την μοναξιά των Τερατακίων, όταν στον ουρανό φάνηκε ολόκληρο το φεγγάρι. Και τόσο πολύ στεναχωρέθηκε το Τερατάκι της Λύπης που έκλαψε. Και έκλαψε και ξαναέκλαψε και πάλι από την αρχή. Έκλαιγε και έκλαιγε και έκλαιγε και οι ώρες περνούσαν. Τα δάκρυα πλήθαιναν και γίνονταν λακκούβες! Οι λακκούβες αυξάνονταν και γίνονταν ρυάκια! Τα ρυάκια πολλαπλασιάζονταν και γίνονταν ποτάμια! Ποτάμια που ξεχύθηκαν προς κάθε πλευρά του Εγκεφάλου! Στον Βορρά και στο Νότο, στην Δύση και στην Ανατολή! Ο Εγκέφαλος κινδύνευε με ολική καταστροφή!
Για άλλη μια φορά χρειάστηκε να συγκληθεί έκτακτη συνέλευση. Λίγες ώρες αργότερα, στο μέγαρο των Αποφάσεων είχαν συγκεντρωθεί όλα τα Τερατάκια. Επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση και φασαρία. Πρώτη φορά συνέβαινε αυτό στον Εγκέφαλο και δεν ήξεραν πως να το χειριστούν. Τον λόγο πήρε τρομαγμένα το Τερατάκι της Φόβου και είπε:
-Και τώρα τι θα κάνουμε; Θα πνιγεί ο Εγκέφαλος!
-Νομίζω του αξίζει μια μεγάλη τιμωρία!, θύμωσε το Τερατάκι του Θυμού.
-Και βέβαια όχι!, διαφώνησε το Τερατάκι της Συγχώρεσης, Πρέπει να μάθουμε τι το στεναχώρησε εξαρχής. Θα το διορθώσουμε και έτσι θα σταματήσει να κλαίει!
-Γιατί να ασχοληθούμε μαζί του;, αντέδρασε το Τερατάκι της Ζήλιας, Και εγώ δε νιώθω καλά σήμερα!
-Γιατί είναι φιλαράκι μας και το αγαπάμε, απάντησε το Τερατάκι της Αγάπης, Στις δύσκολες στιγμές, δεν αφήνουμε κανέναν μόνο!
-Ναι αλλά ποιος μπορεί να του μιλήσει χωρίς να πνιγεί;, ρώτησε το Τερατάκι της Έκπληξης, Ο κόσμος γέμισε δάκρυα!
-Εγώ, απάντησε αποφασιστικά το Τερατάκι της Χαράς.
Άμεσα φόρεσε την στολή του δύτη και βούτηξε στα βαθιά νερά των δακρύων του Τερατακίου της Λύπης. Κολύμπησε με δυσκολία και σθένος και μετά από ώρες έφτασε στο πιο ψηλό βουνό του Εγκεφάλου, στην κορφή του οποίου στεκόταν μόνο του το Τερατάκι της Λύπης. Ήξερα πως σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια περισσεύουν....
Το αγκάλιασε με θέρμη και τότε έγινε κάτι μαγικό! Γιατί είπαμε. Τα Τερατάκια αυτά έχουν μαγικές δυνάμεις! Μόλις λοιπόν το Τερατάκι της Χαράς αγκάλιασε το Τερατάκι της Λύπης, ενώθηκαν! Έγιναν μια πολύχρωμη μπάλα που ακτινοβολούσε και αιωρούνταν! Οι ωκεανοί δακρύων εξαφανίστηκαν αμέσως! Ακούστηκε από πέρα ως πέρα ένα δυνατό ΜΠΑΜ και από την πολύχρωμη μπάλα πετάχτηκε ένα νέο Τερατάκι χρώματος μωβ! Όλα τα Τερατάκια ένιωσαν αγαλλίαση στην καρδούλα τους! Η ηρεμία επανήλθε στον Εγκέφαλο!
Η πολύχρωμη μπάλα προσγειώθηκε και τα Τερατάκια χωρίστηκαν.
-Γεια σας, είπε το νέο Τερατάκι, Είμαι το Τερατάκι της Συγκίνησης! Εσείς με δημιουργήσατε!
-Μα βέβαια!, απάντησε ευτυχισμένα το Τερατάκι της Χαράς, Κανένα Τερατάκι δεν είναι αρνητικό ή παράλογο! Ενωμένα όλα μαζί, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Θα είμαστε αγκαλιά και θα ακούμε ο ένας τον άλλο! Τα δάκρυα και τα χαμόγελα μας έδωσαν την Συγκίνηση που θα μας θυμίζει πάντα ότι κανείς δεν είναι μόνος του και πως η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας!
-Είμαστε τα Τερατάκια των Συναισθημάτων! Για όλα είμαστε ικανοί!, φώναξε ευτυχισμένο το Τερατάκι της Λύπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου