Μητρότητα και αναπηρία: μια προσωπική ιστορία

Η Μυρτώ, μητέρα τριών παιδιών και άτομο με αναπηρία, δέχθηκε να μας καταθέσει την εμπειρία της. Ας την ακούσουμε...

"Μητρότητα και αναπηρία: μια προσωπική ιστορία

Μυρτώ Χρονάκη, μητέρα τριών παιδιών, ΑμεΑ 81%

Η μητρότητα για γυναίκες με αναπηρία συναντά συνήθως πολλές δυσκολίες. Συχνά οι γιατροί, οι συγγενείς και ίσως οι φίλοι είναι αντίθετοι, με την αιτιολογία ότι μια γυναίκα με κινητική, οπτική ακουστική άλλη αναπηρία δεν θα τα βγάλει πέρα με τις απαιτήσεις της ανατροφής ενός παιδιού, και δεν θα μπορεί να παίρνει τα φάρμακα της στην εγκυμοσύνη και στον θηλασμό.

Αυτά ήταν τα επιχειρήματα που άκουγα και εγώ το 2000, στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, και πολλές φορές αργότερα ως Σύμβουλος Θηλασμού από τις μητέρες που υποστήριζα. Προσωπικά, εγώ επέλεξα να δώσω προτεραιότητα στην υποστήριξη της φυσιολογικής πορείας της εγκυμοσύνης, του τοκετού και του θηλασμού, και απέρριψα τις διάφορες ιδέες για καισαρική, αναισθησία, και τεχνητή διατροφή. Τις θεώρησα άσχετες με αυτό που ήταν η μητρότητα για μένα, η επιλογή της φυσιολογικής πορείας των πραγμάτων, η προτεραιότητα στις ανάγκες του παιδιού (εκτός ιατρικού απροόπτου, φυσικά). Η κόρη μου γεννήθηκε στην ώρα της, φυσιολογικά, χωρίς παρεμβάσεις, και θήλασε σύμφωνα με τι δικό της πρόγραμμα, και την υποστήριξη του Συνδέσμου Θηλασμού! Αν και πολλές φορές μου συστήθηκε να διακόψω τον θηλασμό, είτε για να πάρω φάρμακα είτε για την υποτιθέμενη ανεξαρτησία του παιδιού, εγώ έκανα την έρευνα μου, και μερικές φορές ήμουν μπροστά και από τους γιατρούς, όπως αποδείχθηκε δύο φορές με σχετικές ιατρικές έρευνες για τον θηλασμό.

Ο θηλασμός και η αφοσίωση στο μωρό αποδείχθηκαν πολύ χρήσιμα εργαλεία για τον πρώτο χρόνο της ζωής του μωρού, και στην πραγματικότητα έκαναν πιο εύκολη τη ζωή μου ως μητέρα με αναπηρία. Καθώς μεγάλωνα το παιδί, οι προκλήσεις ήταν διαφορετικές, και απαιτούσαν συνεχώς νέες λύσεις και φαντασία, εκτός από συμβιβασμούς! Όταν έχεις ένα πρόβλημα υγείας, η μία αντιμετώπιση του είναι να βασιστείς στους ειδικούς και στα φάρμακα, ή να επιδιώξεις μια πιο φυσική αντιμετώπιση, που θα σου προφέρει μεγαλύτερη αυτονομία. Η εμπειρία μου από τον θηλασμό με ώθησε να επιλέξω το δεύτερο, και έτσι θήλασα και τα τρία παιδιά για πολλά χρόνια, και γέννησα τα δύο στο σπίτι μου με τη βοήθεια μαίας (και υποστήριξη γιατρών μου, βέβαια). Όλα πήγαν θαυμάσια, και αυτή η εμπειρία μου έδωσε χαρά και τη δύναμη να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις της μητρότητας, και της αυξανόμενης αναπηρίας.

Ευτυχώς, είχα την υποστήριξη της οικογένειας μου, και των ίδιων ων παιδιών μου καθώς μεγάλωναν. Με το τρίτο παιδί, πού ήταν και αυτό μια υπέρβαση, η χρήση αναπηρικού αμαξιδίου, ηλεκτροκίνητου για έξω από το σπίτι, έγινε μια αναγκαιότητα, αλλά και μια απελευθέρωση. Μπορούσα να πηγαίνω σε πολλά μέρη, όπως τις παιδικές χαρές, τα σχολεία, το σούπερ μάρκετ. Ξεπέρασα το αίσθημα της ντροπής για τη χρήση του, και άρχισα να το θεωρώ ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο. Όλοι ξέρουμε βέβαια ότι στην Ελλάδα η προσβασιμότητα για άτομα με κινητική αναπηρία είναι περιορισμένη, και το άτομο που χρησιμοποιεί αμαξίδιο αντιμετωπίζεται μάλλον υποτιμητικά, αλλά και αυτό είναι μία επιπλέον πρόκληση που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει. Όπως λέει και ένας φίλος, η ζωή ενός αναπήρου/μίας ανάπηρης, είναι μια παράσταση: συνεχώς κρίνεσαι, συνεχώς πρέπει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι κατώτερη/ος, ότι μπορείς να τα καταφέρεις.

Τα προβλήματα υγείας και οι δυσκολίες που συνεπάγονται όμως μπορεί να σου δώσουν το κίνητρο να ερευνήσεις τις αιτίες τους, να ψάξεις λύσεις, που μπορεί να μην είναι αυτές που σου υποδεικνύουν οι ειδικοί ή και η ευρύτερη κοινωνία, τόσο σε σχέση με τη φροντίδα της υγείας όσο και στην καθημερινή ζωή. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να βοηθήσω και άλλες μητέρες με πολλαπλή σκλήρυνση αλλά και άλλα προβλήματα υγείας, ή και απόλυτα υγιείς ανθρώπους. Έκανα νέες φίλες και φίλους, γνώρισα πολλούς ανθρώπους από άλλους χώρους πέραν της μητρότητας και της αρχιτεκτονικής που είναι η επαγγελματική μου ιδιότητα, έκανα διδακτορική διατριβή που είχε σχέση, άμεση και έμμεση, με αυτά τα θέματα, βρήκα το θάρρος να κάνω ταξίδια παρά τα κινητικά προβλήματα, να μιλάω σε δημόσιες εκδηλώσεις με βάση την εμπειρία μου και τις νέες δεξιότητες μου, να έχω μια ευρύτερη κοινωνική αποδοχή.

Κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πάθηση και η αναπηρία που επέφερε μου βγήκε σε καλό, και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο! Όχι φυσικά ότι εύχομαι σε κανέναν να πάθει κάτι αντίστοιχο, και όχι ότι δεν είναι κάτι επώδυνο που εμπεριέχει πολλές απογοητεύσεις και απώλειες, αλλά έτσι δεν είναι πάντα η ζωή; Τραγική, αλλά και συναρπαστική!"

Ευχαριστούμε την Μυρτώ για τα τόσο όμορφα λόγια! Εγώ θα κρατήσω πως η ζωή ενός ανάπηρου είναι συνεχώς γεμάτη προκλήσεις, αλλά μέσα από αυτές τις προκλήσεις ο καθένας βρίσκει τη δύναμη να κάνει το αδύνατο, δυνατό! Οικογένεια, φίλοι, επαγγελματίες και η κοινωνία στο σύνολό της οφείλουμε να στηρίξουμε κάθε γυναίκα να βιώσει στο μέγιστο την μητρότητα, ισότιμα και με σεβασμό.