Η Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου. Ο ετήσιος αυτός εορτασμός αντανακλά τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας.
Η εργασία εστιάζεται στα χαρακτηριστικά της οικογένειας η οποία έχει ένα παιδί με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (α./ε.ε.α.). Το δείγμα της έρευνας αποτελούν 60 πυρηνικές οικογένειες: 30 οικογένειες παιδιών με α./ε.ε.α. και 30 οικογένειες παιδιών χωρίς α./ε.ε.α. (συνολικά 234 άτομα: 120 γονείς και 114 παιδιά). Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκαν ημιδομημένη συνέντευξη, ερωτηματολόγια και προβολικές δοκιμασίες. Τα ευρήματα καταδεικνύουν ότι η συνθήκη της αναπηρίας του παιδιού καθορίζει την οργάνωση και το περιεχόμενο των ρόλων των υποσυστημάτων και τις αναπαραστάσεις των μελών του οικογενειακού συστήματος. Οι οικογένειες είναι παιδοκεντρικές και εμφανίζουν δυσκολία προβολής στο μέλλον. Τα αδέρφια λειτουργούν ως μοχλοί ισορροπίας. Επιπρόσθετα, βρέθηκε ότι δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ γονιών (με ή χωρίς παιδί με α./ε.ε.α.) ως προς: (α) τη λειτουργία της οικογένειας (συνοχή, προσαρμοστικότητα και τύπο οικογένειας), (β) το βαθμό ικανοποίησης από το γάμο, (γ) τις στρατηγικές αντιμετώπισης αγχογόνων καταστάσεων, και (δ) τον αριθμό των πλεγμάτων στήριξης και το βαθμό ικανοποίησης από αυτά. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μελέτης, οι οικογένειες με ένα παιδί με α./ε.ε.α. εμφανίζουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά στην οργάνωση και τη λειτουργία τους συγκριτικά με τις οικογένειες παιδιών χωρίς α./ε.ε.α και παράλληλα έχουν μια διακριτή δυναμική, η οποία ωστόσο δεν τις καθιστά δυσλειτουργικές.
Εισαγωγή: Η Νοητική Αναπηρία των παιδιών αποτελεί πραγµατικότητα και κοινό βίωµα για τους Γονείς σε όλο τον κόσµο. Η Νοητική Αναπηρία και οι πρακτικές της γονεϊκότητας συνδέονται µε το άγχος της καθηµερινής φροντίδας που βιώνουν οι Γονείς. Το άγχος υπεισέρχεται στα πλαίσια της οικογένειας και επηρεάζει σηµαντικά το πλαίσιο της φροντίδας υγείας. Το δεδομένο αυτό προσανατολίζει τους Νοσηλευτές της Οικογένειας στην διερεύνηση αυτής της σχέσης και τον τρόπο που επηρεάζει τον σχεδιασµό της νοσηλευτικής φροντίδας.
Σκοπός: Η διερεύνηση της σχέσης της Νοητικής Αναπηρίας και του Άγχους Γονεϊκότητας και παράλληλα η διερεύνηση των διαστάσεων του άγχους και η κατανόηση του τρόπου µε τον οποίο επηρεάζει και διαµεσολαβεί στο πλαίσιο παροχής διαπολιτισµικής νοσηλευτικής φροντίδας.
Επί µέρους στόχοι: Η διερεύνηση της σχέσης της Νοητικής Αναπηρίας και του Άγχους Γονεϊκότητας αλλά και των επιµέρους συνιστωσών της.
Ανασκόπηση Βιβλιογραφίας: Καταγράφεται διαπολιτισµικά µια σαφής και σηµαντική σχέση ανάµεσα στη Νοητική Αναπηρία και το Άγχος Γονεϊκότητας. Παράλληλα, διαπολιτισµικές συνιστώσες αυτής της σχέσης είναι το οικογενειακό περιβάλλον, η οικολογία της οικογένειας, τα χαρακτηριστικά των γονιών, οι πληροφορίες για το παιδί µε Νοητική Αναπηρία και οι κοινωνικές/πολυπολιτισµικές συνθήκες.
Συµπεράσµατα: Ο διακριτός ρόλος της κουλτούρας επισηµαίνεται στον τρόπο έκφρασης και βίωσης του άγχους και της κόπωσης από την καθηµερινή φροντίδα παιδιού µε νοητική αναπηρία και διαφαίνεται να διαδραµατίζει συσχετιστικό ρόλο στην µορφή επαγγελµατικής βοήθειας που λαµβάνουν οι Γονείς από τη διεπιστηµονική οµάδα υγείας, συµπεριλαµβανοµένων και των Νοσηλευτών.
Εισαγωγή: Ο όρος στίγμα είναι μια ευρεία εννοιολογική κατασκευή που έχει μελετηθεί από τον Goffman (1963). Ο Goffman (1963), έχει αποδώσει τα χαρακτηριστικά του και τις ποικίλες μορφές που μπορεί να λάβει. Το στίγμα αποτελεί μια από τις βασικές έννοιες για αυτή τη μελέτη. Μέσα στα πλαίσια αυτής της μελέτης το στίγμα σχετίζεται με την αντίληψη και συνειδητοποίηση της διαφοράς σε σχέση με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και την αρνητική αντίδραση ‘του άλλου’ απέναντι σε αυτή τη διαπίστωση.
Σκοπός: Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να μελετηθούν οι εμπειρίες που δημιουργούνται από την παρουσία ενός παιδιού με κινητική αναπηρία μέσα στην οικογένεια. Συγκεκριμένα, θα μελετηθούν τα συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς του παιδιού, και τι συνεπάγεται αυτό για την λειτουργία της οικογένειας. Ακόμα, θα αναζητηθούν τόσο οι προσδοκίες των γονέων για τα παιδιά τους αλλά και το πώς οι γονείς πιστεύουν ότι μπορούν να βοηθηθούν στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ζωής για τα παιδιά τους
Μεθοδολογία: Χρησιμοποιήθηκαν 10 ημι-δομημένες συνεντεύξεις μέσω των οποίων ζητήθηκαν οι απόψεις γονέων που έχουν παιδιά με κινητικά προβλήματα. Ζητήθηκε η άποψή τους για το πώς κατανοούν και βιώνουν τις έννοιες αναπηρία και στίγμα αντίστοιχα. Μεγάλο μέρος της συζήτησης επίσης αφιερώθηκε στο ρόλο που έχουν ως γονείς αναφορικά με τη φροντίδα του παιδιού τους. Επίσης, σχολιάστηκε το πώς αντιδρά το κοινωνικό σύνολο στην αναπηρία του παιδιού τους καθώς και τι θα ήθελαν να αλλάξει όσο αυτό είναι δυνατό.
Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι γονείς περνούν από πολλά στάδια μέχρι να μπορέσουν να αποδεχθούν την αναπηρία του παιδιού τους. Με το πέρασμα του χρόνου αποκτούν την ωριμότητα να αντιμετωπίσουν την αναπηρία «στις πραγματικές της διαστάσεις». Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να παρέχουν αποτελεσματική φροντίδα στο παιδί τους, να συνεργαστούν αποτελεσματικά με τα άτομα που μπορούν να το βοηθήσουν και τέλος να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες σχετικά με το μέλλον του.
Συμπεράσματα: Η έρευνα έδειξε ότι οι γονείς παιδιών με αναπηρία έχουν επίγνωση του προβλήματος του παιδιού τους αλλά και του ρόλου που οι ίδιοι καλούνται να παίξουν για να το βοηθήσουν. Έγινε επίσης σαφές ότι οι γονείς θεωρούν ότι φέρουν και οι ίδιοι το στίγμα που αποδίδεται στα παιδιά τους. Τέλος, οι γονείς ήταν σαφείς στη δήλωση ότι σε αυτή την προσπάθεια χρειάζονται τη βοήθεια επιστημόνων που θα δράσουν συνδυαστικά προς όφελος του παιδιού με αναπηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου