Διαφορετικότητα

Από τα παιδιά μας ζητάμε καθημερινά να είναι ανιδιοτελή, να μην δίνουν έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση, να συνεργάζονται, να..., να..., να..., να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Με πρότυπα σαν και τα παραπάνω, πως μπορεί ένα δεκάχρονο να πετύχει την αποδοχή της αναπηρίας;

Όταν το επιθυμητό είναι να έχεις τις τέλειες αναλογίες, να είσαι έξυπνη και η ψυχή της παρέας. Να τα καταφέρνεις σε όλους τους τομείς και να μην απογοητεύεσαι ποτέ. Να είσαι δυνατός, καλλίγραμμος και να σώζεις με μια κίνηση όλο τον κόσμο. Να έχεις πολλούς φίλους και θαυμαστές και να μην κουράζεσαι ποτέ... Όταν πρέπει να ισχύουν όλα τα προηγούμενα, τότε πως περιμένουμε τα παιδιά να δεχτούν το να είσαι εύσωμος λόγο συνδρόμου down, να μην σκέφτεσαι και τόσο γρήγορα λόγο νοητικής υστέρησης, να προτιμάς να παίζεις μόνος λόγο αυτισμού, να τα καταφέρνεις μόνο στον αθλητισμό και όχι στο σχολείο λόγο υπερκινητικότητας ή να είσαι καλός στο σκάκι αλλά όχι στο τρέξιμο λόγο του αναπηρικού καροτσιού; Πως περιμένουμε οι μελλοντικοί ενήλικες να αποδέχονται την αναπηρία και να συμβάλλουν στην εξάλειψη του στιγματισμού όταν από μικροί μεγαλώνουν με το πρότυπο του τέλειου;

Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πρότυπα; Μήπως πρέπει να προσέχουμε δύο και τρεις φορές τι παιχνίδια δίνουμε στα παιδιά μας (είναι γνωστό ότι το παιδί μέσα από το παιχνίδι, και ειδικά το παιχνίδι ρόλων, μαθαίνει για τους κοινωνικούς ρόλους και τα στερεότυπα της εκάστοτε κοινωνίας);

Μήπως να εντάξουμε στην καθημερινότητά τους παιχνίδια όπως και τα παρακάτω; Γιατί οι μεγάλες αλλαγές ξεκινάνε από μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά μας...