Στην συντροφιά μας σήμερα έχουμε τον Θοδωρή. Ο Θοδωρής είναι ψυχολόγος, τραγουδιστής και στιχουργός και συγγραφέας. Κάνει podcast, είναι ιδρυτικό μέλος του "διαβάζω για τους άλλους" και είναι τυφλός. Ας τον διαβασουμε...
"Πώς είναι να μην βλέπεις; Πώς είναι η ζωή σου ως τυφλός; Αυτή η ερώτηση σε δεκάδες παραλλαγές μου έχει γίνει αμέτρητες φορές από αμέτρητους ανθρώπους μέσα στα χρόνια. Είχα μάθει να τη θεωρώ απολύτως φυσική. Δε με παραξένεψε ποτέ, όσο και αν δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη απάντηση που θα μπορούσε να ικανοποιήσει την περιέργεια όσων την κάνουν.
Τα τελευταία χρόνια, άρχισα να κάνω ένα βήμα πίσω κάθε φορά που την ακούω και να σκέφτομαι πως νιώθω για αυτή την ερώτηση. Φαντάζομαι κάποιον να λέει σε μια παρέα πως πήγε σε έναν εξωτικό προορισμό. Στη Χαβάη ας πούμε. Σίγουρα όλοι θα έχουν μια ιδέα για το πως μπορεί να είναι τα πράγματα εκεί. Θα θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες. Να δουν πόση από την ιδέα που έχουν είναι πραγματική. Ύστερα φαντάζομαι κάτι ακόμα πιο τραβηγμένο. Κάποιος κάτοικος ενός άλλου πλανήτη να βρίσκεται ξαφνικά σε ένα κύκλο γήινων ανθρώπων. Σίγουρα η ιδέα τους για τη ζωή που μπορεί να ζει εκείνος ο άνθρωπος στον άλλο πλανήτη θα είναι πολύ πιο αφηρημένη. Οι ερωτήσεις τους λοιπόν θα είναι πολύ περισσότερες, πολύ πιο συγκεκριμένες. Θα κάνουν τα πάντα για να μάθουν πως είναι να ζεις σε εκείνο τον πλανήτη. Μου φαίνονται λογικά αυτά. Έχουν ακόμα και μια ομορφιά. Η προσπάθεια να κατανοήσεις μια εμπειρία που σου είναι ξένη. Το ενδιαφέρον για μια ζωή που σου φαίνεται τόσο διαφορετική. Από την άλλη πλευρά όμως λυπάμαι για αυτή την αντίληψη. Το βίωμα της αναπηρίας, δεν είναι ούτε εξωτικό σαν τη Χαβάη, ούτε φυσικά εξωγήινο. Είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να ζεις μια κατά τα άλλα παρόμοια ζωή με οποιουδήποτε άλλου. Έχω μια καθημερινότητα γεμάτη με νίκες και ήττες όπως όλοι. Ερωτεύομαι, δουλεύω, μαθαίνω, ταξιδεύω, τσακώνομαι, θυμώνω, κλαίω, ακριβώς όπως όλοι. Κανείς δε ζει ίδια ζωή με κάποιον άλλο. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον και οι ερωτήσεις που κάνουμε ο ένας στον άλλο μας βοηθάνε να σχετιστούμε. Να επικοινωνήσουμε. Όμως το να παίρνει κανείς μια ξεκάθαρη θέση πως η αναπηρία είναι ένας άλλος κόσμος, θεωρώ πως είναι το πραγματικό εμπόδιο για μια συμπεριληπτική κοινωνία.
Πώς μιλά κανείς για τη ζωή του μέσα σε λίγες γραμμές; Νομίζω πως μου είναι ευκολότερο να δώσω μια εικόνα για το πως αισθάνομαι για όσα έχω ζήσει ως σήμερα. Νιώθω μεγάλη χαρά για τους ανθρώπους που κατάφερνα να έχω δίπλα μου. Είχα μια οικογένεια που από την πρώτη στιγμή με στήριξε σε όσα θέλησα να κάνω. Η αγάπη που από μικρός ανέπτυξα για τη μουσική, το θέατρο, το βιβλίο, τη γνώση, έβρισκε πάντα χώρο να αναπτύσσεται και να μεγαλώνει χάρη στις ευκαιρίες που μου έδωσαν οι δικοί μου. Ύστερα οι φίλοι μου. Παλιοί και νέοι. Χάρη σε εκείνους και με αφορμή εκείνους, μαθαίνω καλύτερα ποιός είμαι. Αναλαμβάνω προκλήσεις, ξεκινάω νέα πράγματα. Οι δουλειές που κάνω μου αρέσουν κυρίως γιατί δεν τις αντιλαμβάνομαι ως τέτοιες. Νιώθω πως αξιοποιώ τα καλύτερα στοιχεία μου σε αυτές και κάνω πράγματα μαζί με άλλους ανθρώπους. Αυτό για μένα είναι μεγάλο δώρο. Να κάνεις πράγματα που αγαπάς, με ανθρώπους που αγαπάς.
Όπως ο κάθε άνθρωπος έχει μια απόλυτα μοναδική εμπειρία ζωής και δεν μπορεί να μιλήσει παρά μόνο για τη δική του, έτσι και εγώ δεν μιλάω για την αναπηρία γενικά, αλλά τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρία που θέλουν να μιλούν συχνά για αυτή. Άλλοι που δεν νιώθουν άνετα να το κάνουν και να απαντούν σε ερωτήσεις. Προσωπικά δεν έχω κανένα θέμα με τις ερωτήσεις. Έχω όμως πρόβλημα με το να θεωρεί κάποιος πως υπάρχουν δύο κόσμοι. Αυτός της αναπηρίας και εκείνος της αρτιμέλειας. Οι άνθρωποι ζούμε μαζί. Ακόμα και αν κάποια πράγματα τα αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά, ακόμα και αν τα κάνουμε με διαφορετικό τρόπο, αυτό λίγη σημασία έχει. Δεν ζούμε σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Όταν το αντιληφθούμε αυτό θα κερδίσουμε όλοι."
Σε ευχαριστούμε πολύ Θοδωρή για τις όμορφες σκέψεις σου. Προσωπικά θα κρατήσω τα τελευταία σου λόγια: δεν μιλάμε για διαφορετικούς κόσμους αλλά για διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους λειτουργούμε. Είμαστε ίσοι, απλά διαφορετικοί. Και αυτή διαφορετικότητα μπορεί να αποτελέσει πηγή δημιουργικότητας όπως στην περίπτωσή σου! Μακάρι να αποτελέσεις πρότυπο και για άλλους ανάπηρους και μη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου